Ojciec Charbel przyciąga jak magnes

Choć to piątkowy wieczór w dużym kościele oo. franciszkanów trudno było znaleźć miejsce w ławce. Tak wiele osób przyszło na spotkanie z o. Charbelem. Najpierw podczas Mszy św., później przed Najświętszym Sakramentem prosili o uzdrowienie duszy i ciała.

Agnieszka nie waha się przyznać, że przyszła po cud. Promiennie uśmiechnięty Kubuś, który się do niej przytula jest śmiertelnie chory. Obydwoje potrzebują Bożej pomocy i Agnieszka nie ma wątpliwości, że o. Charbel ją dla nich wyprosi.

- Usłyszałam o cudach, które się dokonują za jego wstawiennictwem, o ludziach odzyskujących zdrowie dzięki olejowi z grobu o. Charbela i wiedziałam, ze musimy tu być. Bardzo nam potrzeba siły, a jeśli Pan Bóg zechce to i Kubuś będzie zdrowy - mówi nie kryjąc wzruszenia po tym jak oboje z synkiem zostali namaszczeni olejem, który wypływa z grobu świętego mnicha.

Nie tylko ona szuka pomocy u o. Charbela. Wielu z tych, którzy przyszli do kościoła pw. Podwyższenia Krzyża Świętego też potrzebuje cudu - duchowego i fizycznego. A właśnie z takich cudów słynie w świecie o. Charbel. U grobu tego libańskiego pustelnika w ciągu 100 lat dokonało się ponad 24 tys. udokumentowanych uzdrowień.

-  Jak policzył przełożony zakonu w Annaya  w tym samym okresie czasu było więcej cudów niż Lourdes: przez cztery miesiące tam 50, tu 80! - przyznaje o. Sebastiana Gruca, kustosz czeskiego sanktuarium na Cvilinie, który przywiózł do Koszalina relikwie świętego mnicha maronickiego.

To właśnie cuda sprawiają, że żyjący pod koniec XIX w. pustelnik stał się jednym z najbardziej „popularnych” świętych.

- Nikt nie wie na czym polega fenomen tego świętego. Sami maronici są zdumieni tym, jak ich współbrat „rozszedł” się po całym świecie. Europa, Stany Zjednoczone, Chiny, Australia - wszędzie tam św. Charbel jest znany - mówi o. Gruca.

Youssef Makhlouf wychowywany w ubogiej rodzinie maronickich chrześcijan, w młodym wieku opuścił dom. Udał się do klasztoru w Mayfouk. Po skończeniu studiów teologicznych i przyjęciu święceń kapłańskich 16 lat spędził w klasztorze św. Marouna w Annaya, a po uzyskaniu zgody władz zakonnych zamieszkał w pustelni. 23 lata swojego życia spędził w odosobnieniu, mieszkając samotnie, surowo poszcząc i odprawiając Eucharystię. Zmarł w opinii świętości w Wigilię, 24 grudnia 1898 r., na skutek udaru, którego dostał osiem dni wcześniej w trakcie odprawiania Mszy św. Po śmierci o. Charbela przez wiele lat jego ciało nie ulegało żadnym zmianom, wydzielało przyjemny zapach i specyficzną oleistą ciecz. Nasączone nią i rozdawane jako relikwie kawałki materiału uśmierzały ból i przywracały zdrowie.