Uczeni w Piśmie i starsi posłali do Jezusa kilku faryzeuszów i zwolenników Heroda, którzy mieli podchwycić Go w mowie. Ci przyszli i rzekli do Niego: „Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny i na nikim Ci nie zależy. Bo nie oglądasz się na osobę ludzką, lecz drogi Bożej w prawdzie nauczasz. Czy wolno płacić podatek Cezarowi, czy nie? Mamy płacić czy nie płacić?”

Lecz On poznał ich obłudę i rzekł do nich: „Czemu Mnie wystawiacie na próbę? Przynieście Mi denara, chcę zobaczyć”. Przynieśli, a On ich zapytał: „Czyj jest ten obraz i napis?”

Odpowiedzieli Mu: „Cezara”.

Wówczas Jezus rzekł do nich: „Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga”. I byli pełni podziwu dla Niego.

Piękna scena. Pokazująca, że czasem, by rozwiązać jakiś dylemat, nie można podporządkować się warunkom, które stawia pytający. W tym wypadku „albo, albo”. Albo Cezar, albo Bóg... Ale jest w niej oczywiście znacznie więcej niż tylko wskazanie na sposób radzenia sobie z trudnymi pytaniami. Pouczenie, że chrześcijanin powinien być posłuszny władzy świeckiej? Tak chcieliby ci, którzy szukają dla tej władzy religijnego uzasadnienia. Przede wszystkim jednak Jezus uczy nas: w każdej okoliczności życia, niezależnie od tego, jak niekorzystne byłyby warunki zewnętrzne, chrześcijanin musi być wierny Bogu. Ma oddawać Mu to, co Mu się należy. Tak, chrześcijanin nie żyje w próżni i różni władcy – także ci demokratycznie wybrani – mogą go stawiać przed trudnymi dylematami. Uczeń Chrystusa nie powinien mówić, że władza ziemska go nie obchodzi, bo on służy Bogu. Ale gdy wymagania Cezara i Boga są ze sobą sprzeczne, nie może mieć wątpliwości, kogo słuchać bardziej.