Przyszli do Jezusa saduceusze, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zagadnęli Go w ten sposób: „Nauczycielu, Mojżesz tak nam przepisał: «Jeśli umrze czyjś brat i pozostawi żonę, a nie zostawi dziecka, niech jego brat weźmie ją za żonę i wzbudzi potomstwo swemu bratu».

Otóż było siedmiu braci. Pierwszy wziął żonę i umierając, nie zostawił potomstwa. Drugi ją wziął i też umarł bez potomstwa, tak samo trzeci. I siedmiu ich nie zostawiło potomstwa. W końcu po wszystkich umarła ta kobieta. Przy zmartwychwstaniu więc, gdy powstaną, którego z nich będzie żoną? Bo siedmiu miało ją za żonę”.

Jezus im rzekł: „Czyż nie dlatego jesteście w błędzie, że nie rozumiecie Pisma ani mocy Bożej ? Gdy bowiem powstaną z martwych, nie będą się ani żenić, ani za mąż wychodzić, ale będą jak aniołowie w niebie. Co zaś dotyczy umarłych, że zmartwychwstaną, czyż nie czytaliście w księdze Mojżesza, tam gdzie mowa o krzaku, jak Bóg powiedział do Mojżesza: «Ja jestem Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba». Nie jest On Bogiem umarłych, lecz żywych. Jesteście w wielkim błędzie”.

Dla chrześcijanina śmierć nie zaczyna się wtedy, gdy odchodzi z tego świata, ale wtedy, gdy traci z oczu perspektywę zmartwychwstania. Co wówczas pozostaje? Życie pozorne i pozbawione głębi, fasadowa religijność oparta na przyzwyczajeniu. Czy to nie obraz wielu spośród nas? Zapominamy, że można żyć i jednocześnie pozostawać martwym. Tymczasem Bóg nie jest Bogiem martwych, ale tych, którzy żyją zmartwychwstaniem – Jego zmartwychwstaniem i swoim własnym w Nim. I niech nas nie zwiedzie to, że często zachowujemy w doczesnym życiu dobrą kondycję. Wszak, jak mawiał Henri de Lubac, duchowo martwi, nim ulegną rozkładowi, dłużej od trupów doczesnych pozostają w stanie zasuszenia. Obyśmy tylko w praktyce nie pomylili tego stanu z życiem.