Król Maciuś pierwszy i towarzysze

Ot, choćby słynny list Piotra Czaadajewa, za który autor skazany został na przymusowe leczenie psychiatryczne.  Działo się to za cara Mikołaja I, a więc na długo przedtem zanim na ten prosty sposób pozbywania się nieprawomyślnych poddanych (zwanych już jednak wówczas obywatelami czy towarzyszami) wpadli komuniści. Dzisiaj pisze ten i ów filozof coś rodzaju listu na facebooku.  I, niekiedy wbrew pozorom, warto czytywać te internetowe przemyślenia miłośników mądrości. Bywa bowiem i tak, że i niewielkie wstrząsy zwiastują wybuch wulkanu, jak nas sejsmolodzy przekonują monitorując sytuację na Islandii. Dzisiaj podzielę się z Państwem refleksją jaka przyszła mi do głowy w trakcie lektury fejsbukowego wpisu pewnego mocno starszego wiekiem filozofa.  A napisał on coś w rodzaju skargi na to, że [cytuję]: „/…/ przyszłe pokolenia nie są [teraz] wyborcami. Dlatego ich interesu w demokracji nie bierze się pod uwagę, można go swobodnie deptać na rzecz interesu wyborców, czyli ludzi żyjących tu i teraz. Czyżby uratować ludzkość mogła tylko jakaś bezwzględna i globalna, ale przy tym ś w i a t ł a  DYKTATURA, która weźmie pod uwagę interes przyszłych pokoleń, a choćby i interes żyjących pokoleń, ale interes dalekosiężny. Bo i obecnie żyjących wyborców trzeba chronić przed nimi samymi!. (Czyli już prędzej w Chinach można coś w tej sprawie zrobić i zaczniemy żałować, że Zachód zdominowany jest przez demokrację??). A może jednak - jeśli gromada młodych i najmłodszych wyborców zdominuje głos aktualnych wyborców - to uda się jeszcze uratować ludzkość w ramach demokracji?  Trzeba jednak MOCNO OGRANICZYĆ WPŁYW STARSZYCH WYBORCÓW. A jak to zrobić? Trzeba by głosy traktować nierówno, przydać im różną pokoleniową wagę - w każdym razie w decyzjach wykraczających w skutkach poza krótki horyzont starszych ludzi. Bo na ich troskę o wnuków nie ma co liczyć, niestety. Mając krótszą perspektywę życia przed sobą, tym bardziej chcą tego życia jeszcze za życia użyć”. [koniec cytatu] No cóż, można by się zastanawiać, czy mamy do czynienia z listem filozofa czy może tylko żartem filozoficznym? W mojej opinii – subiektywnie rzecz biorąc, jest to forma internetowego listu otwartego, ale biorąc pod uwagę jego treść, to obiektywnie zakrawa ten internetowy wpis raczej na smutny żart. Bo cóż niby ów filozof w rzeczy samej proponuje - parlament dzieci i młodzieży? Czy może koronację króla Maciusia I?

Odłóżmy jednak na bok żarty. Idzie wszak filozofowi – to już obiektywnie - raczej o dyskryminację ze względu na wiek. Dyskryminację uzasadnianą, a jakże, dobrem wspólnym. Dla jasności - nie mam powodu ani prawa sądzić, że ów filozof, autor listu,  w trakcie swojego długiego życia nie stał się szczerym liberalnym demokratą, ba, domyślam się nawet, że jest dzisiaj nie mniej szczerym demokracji obrońcą, człowiekiem walczącym z marginalizacją i wykluczeniem społecznym. Tylko ten demos, jakoś ciągle nie na poziomie demokracji… Tak demos w opinii wielu skądinąd wielbicieli demokracji jakoś słabo się sprawdza. Stąd pojawiają się idee już to światłej dyktatury, już to pomysły zgoła surrealistyczne, jak choćby ten autorstwa znanej reżyserki Agnieszki Holland, a który sprowadza się do tego, by  na trzy kadencje zawiesić czynne prawa wyborcze mężczyznom. To ostanie dałoby się jeszcze od biedy wytłumaczyć interesem własnym – wszak Agnieszka Holland jest kobietą. Ale skąd dyskryminacja ze względu na wiek u sędziwego skądinąd autora? „Młodości! dodaj mi skrzydła…” – to wszak stara, ale jak się okazuje, ciągle aktualna  śpiewka. Przecież realizacja prezentowanego przez naszego filozofa pomysłu jego samego praktycznie wykluczyłaby z uczestnictwa w święcie demokracji, czyli wyborach do parlamentu.  Ale ów cytowany przeze mnie filozof to nie tylko obrońca demokracji, to także człowiek postępu społecznego. No właśnie… W książce Rogera Kimballa zatytułowanej „Długi marsz – jak rewolucja kulturalna z lat 60-tych zmieniła Amerykę” Alan Ginsberg, hippisowaty artysta w dyskusji z konserwatywnym komentatorem Normanem Podhoretzem zapowiedział, że obóz postępu zemści się na znienawidzonym tradycyjnym społeczeństwie indoktrynując dzieci. To wreszcie stare marzenie wielu filozofów (chociażby Platona) i polityków (tu wszelkie barwy totalitaryzmu), żeby – odsunąć od władzy i wpływów stare pokolenie, a   ukształtować i wykorzystać dzieci na swoja modłę. A efekty takich indoktrynacji? No cóż, w Związku Sowieckim też właśnie dziecko stało się jednym z czołowych bohaterów postępu, dzisiaj powiedzielibyśmy –  celebrytą.

Pawlikowi Morozowowi, bo o niego tu chodzi,  stawiano pomniki, pisano o nim poematy, sztuki, pieśni, symfonie, nawet operę. Wielki pisarz Izaak Babel pisał scenariusz do filmu o Pawliku, zaczął go kręcić geniusz kina Siergiej Eisenstein. Murali jeszcze nie było, ale można być pewnym, że Morozow miałby i murale.  Za jakie zasługi małego Pawlika te wszystkie zaszczyty? Nieco starsi słuchacze doskonale wiedzą, a młodsi znajdą szczegóły niezwykłej kariery Pawlika Morozowa w Wikipedii. Tyle tylko, że droga postępu, którą z takim entuzjazmem podążał Pawlik Morozow  okazała się drogą na manowce.