Kościół Przenajświętszych Imion Jezusa i Maryi w Katowicach - Brynowie

Święty Wojciech, św. Barbara i św. Franciszek – to imiona dzwonów. Nie wiem, czy wszystkie zabrzmią dziś, by zaprosić Państwa na Mszę Świętą w kolejnym kościele stacyjnym. Wiem za to, że ich dźwięk był szczególnie drogi dla Wojciecha Kilara. Wybitny kompozytor był przez długie lata mieszkańcem parafii Przenajświętszych Imion Jezusa i Maryi. Dzwony ufundował wraz ze swoją żoną Barbarą. Ich imiona oczywiście nieprzypadkowe – imiona patronów: Barbara i Wojciech i jeszcze biedaczyna z Asyżu – święty Franciszek. Dźwięk dzwonów słychać było dobrze w domu państwa Kilarów przy ulicy Kościuszki. Faktycznie wzywały na Mszę Świętą. Były sygnałem, by wyjść wystarczająco wcześnie, by przed rozpoczęciem jeszcze się zatrzymać, przygotować, później przeczytać czytanie z Liturgii Słowa. Parafianin – to słowo, którym Kilar nie gardził. Nie parafiańszczyzna. Ale przynależność, tożsamość, wiara odkryta świadomie, w dorosłym burzliwym artystycznym życiu. Odkryta i wymodlona przez żonę – co często podkreślał. Być może dlatego zawsze do wiary się przyznawał, nie tracił okazji, by tym co uważa za skarb i szczęście po prostu mówić.

Parafia Przenajświętszych Imion Jezusa i Maryi, to miejsce otwarte – przestrzeń spotkania. Tego najważniejszego z Bogiem – w sakramentach, w liturgii, Słowie. Ale też spotkania z drugim człowiekiem. Dzwony ufundowane przez państwa Kilarów zdają się przypominać również o tym. O kościele najbliższym domowi, kościele parafialnym, gdzie jesteśmy sobie nawzajem potrzebni. Każdy ma swoje zadania, swoją misję. Nie tylko księża. Czasem, by to odkryć potrzeba długiego czasu, trudnych przeżyć, albo czyjejś gorliwej modlitwy.