Zanim zaczęli się spierać teologowie

J 8,51-59 

Jezus powiedział do Żydów: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Jeśli kto zachowa moją naukę, nie zazna śmierci na wieki”. 

Rzekli do Niego Żydzi: „Teraz wiemy, że jesteś opętany. Abraham umarł i prorocy, a Ty mówisz: «Jeśli kto zachowa moją naukę, ten śmierci nie zazna na wiek». Czy Ty jesteś większy od ojca naszego Abrahama, który przecież umarł? I prorocy pomarli. Kim Ty siebie czynisz?” 

Odpowiedział Jezus: „Jeżeli Ja sam siebie otaczam chwałą, chwała moja jest niczym. Ale jest Ojciec mój, który Mnie chwałą otacza, o którym wy mówicie: «Jest naszym Bogiem», ale wy Go nie znacie. Ja Go jednak znam. Gdybym powiedział, że Go nie znam, byłbym podobnie jak wy kłamcą. Ale Ja Go znam i słowo Jego zachowuję. Abraham, ojciec wasz, rozradował się z tego, że ujrzał mój dzień, ujrzał go i ucieszył się”. 

Na to rzekli do Niego Żydzi: „Pięćdziesięciu lat jeszcze nie masz, a Abrahama widziałeś?” 

Rzekł do nich Jezus: „Zaprawdę, zaprawdę powiadam wam: Zanim Abraham stał się, Ja jestem”. 

Porwali więc kamienie, aby je rzucić na Niego. Jezus jednak ukrył się i wyszedł ze świątyni. 

Spór o boską naturę Jezusa, zanim rozgorzał wśród teologów, budził – silnie podszyte sceptycyzmem – zaciekawienie wśród Jemu współczesnych. Późniejsze rozważania, naznaczone teologicznymi subtelnościami – to jedno; natomiast pytania zadawane Jezusowi bezpośrednio twarzą w twarz – to zupełnie inna sprawa. Pojawiają się w nich z całą siłą empiryczne, całkiem naturalne zresztą, a przynajmniej zrozumiałe, wątpliwości – że jakże to tak: liczyć lat nie umiemy? – zdają się w prosty sposób argumentować rozmówcy Chrystusa. Za młody jest, by pamiętał… Ba, na świecie Go jeszcze wtedy nie było. I słowa Jezusa, Jego odpowiedź, która nie odwołuje się do daty urodzin i nie pozostawia miejsca na wątpliwości. Powiada Jezus: Zanim Abraham stał się, JA JESTEM. Dopowiedzmy: jestem poza czasem, tak jak poza innymi empirycznymi wyznacznikami bycia. JA JESTEM… imię Boga – Jahwe oznacza wszak: Jam jest, który jest.