Miłość

J 15,9-17

Jezus powiedział do swoich uczniów:

„Jak Mnie umiłował Ojciec, tak i Ja was umiłowałem. Trwajcie w miłości mojej. Jeśli będziecie zachowywać moje przykazania, będziecie trwać w miłości mojej, tak jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości. To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna.

To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy kto życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Wy jesteście przyjaciółmi moimi, jeżeli czynicie to, co wam przykazuję.

Już was nie nazywam sługami, bo sługa nie wie, co czyni pan jego, ale nazwałem was przyjaciółmi, albowiem oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od Ojca mego. Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili i by owoc wasz trwał, aby wszystko dał wam Ojciec, o cokolwiek Go poprosicie w imię moje. To wam przykazuję, abyście się wzajemnie miłowali”.

Miłość co prawda niejedno ma imię, ale – uogólniając – można mówić o jednej tajemnicy miłości. Gdy się ją zgłębi, gdy się ją wreszcie pozna, to okazuje się, że kryje ona prawdę tak prostą, tak oczywistą, że aż dziw. Jak można było ją wcześniej prześlepić? Tak poznanej miłości nie sposób pomylić z niczym innym. Czy do tego, by poznać tajemnicę miłości, potrzebny jest jakiś specjalny stan ducha, coś jak iluminacja? Być może. Są ludzie, którzy tak właśnie sądzą. Ale nawet wtedy, gdy poznawanie tajemnicy miłości rozpoczyna się iluminacją, to i tak na co dzień miłość pozostaje trudną sztuką. W najlepszych przypadkach staje się wtedy, by tak rzec, szczęśliwą rutyną, niezwykłym stanem, w którym wzajemne miłowanie jest tak naturalne jak oddychanie. I jeszcze – miłość tak rozumiana jest postawą wobec świata i ludzi, która stale praktykowana sama się umacnia.