Ustalił się on w jej rękopisach dopiero pod koniec średniowiecza, zaś rozpowszechnił się dzięki drukowi razem z dzieleniem jej tekstu na wersety. Przy takim podziale czytany dziś fragment jest przyporządkowany do czwartego rozdziału. Jego treść pozornie łączy się bardziej z tym, co go poprzedza, niż z tym, co po nim następuje. Jednak uważna analiza Listu do Hebrajczyków przekonała większość jego komentatorów, że pierwsze zdanie stanowi konkluzję wcześniejszych wywodów, zaś dwa następne rozpoczynają nowe rozważania prowadzone w piątym rozdziale. Jedne i drugie wywody składają się na oryginalną charakterystykę Jezusa Chrystusa jako arcykapłana wiarygodnego i miłosiernego. O Jego dwóch cechach autor listu mówi po raz pierwszy na zakończenie drugiego rozdziału, zaś w trzech kolejnych wyjaśnia znaczenie tej podwójnej charakterystyki. Na początku trzeciego rozdziału akcentuje, że Chrystus jest wiarygodny, ponieważ doskonale objawia wolę Boga. Ta Jego wiarygodność powinna budzić w nas wiarę w Jego słowa. Przestrogą przed ich lekceważeniem jest przypomnienie losu Izraelitów, którzy byli nieposłuszni Mojżeszowi. Także tego swojego sługę Bóg nazwał wiarygodnym jako jedynego proroka Starego Testamentu.