Wielkie zdolności i charyzmatyczna mądrość Daniela wyraziły się głównie w umiejętności odczytywania ukrytego sensu wydarzeń i przewidywania przyszłych dzieł Bożych. Pozostawił po sobie wiele proroctw, zapisanych na sześć wieków przed nadejściem Chrystusa. Sięgnęli po nie autorzy ostatecznej redakcji starotestamentalnej księgi, zwanej Księgą Daniela, 300 lat później. Izrael doznał wówczas ponownego ucisku związanego z okupacją i zmuszaniem do pogańskiego stylu życia przez bezwzględnego króla Antiocha IV Epifanesa. Wtedy też zduszony został ogniem i mieczem szlachetny zryw powstańców machabejskich, którzy stanęli w obronie wiary w jedynego Boga. Zapowiedzią tamtego ucisku było to, że „podnieśli się synowie gwałtu”; ludzie o złych zamiarach w sercu „przy jednym stole mówili kłamstwa”; władza „tych, którzy gwałcili przymierze, intrygami nakłaniała do odstępstw”; władza „wbiła się w pychę, wynosząc się ponad Boga”; „powodziło się jej, aż dopełnił się gniew”. Ucisk tamtej epoki okazał się zapowiedzią nadejścia Mesjasza.