Św. Piusa V

Chyba by go państwo nie polubili. Na pewno nie był lubiany przez sobie współczesnych. Oczywiście nie wszystkich, bo wtedy ów dominikanin, kardynał Gishlieri nie zostałby w roku 1566 wybrany papieżem. Faktem jest natomiast, że jego imię Pius V przez kolejne 6 lat pontyfikatu budziło grozę, co najlapidarniej ujął jeden z posłów weneckich, pisząc w liście do swoich przełożonych, że na Stolicy Piotrowej zasiadł człowiek, który chciał zmienić Rzym w jeden wielki klasztor, bez prostytutek, karczm i wałkoniów, którzy w Rzymie bawili dłużej niż to konieczne. A to wietrzenie Wiecznego Miasta było tylko przygrywką do wprowadzenia w życie w całym Kościele reform soboru trydenckiego. To, co dzisiaj jest dla nas oczywistością: katechizm, seminaria duchowne, nawiązująca do dominikańskiej biała papieska sutanna czy różaniec, to zasługa owego krótkiego, ale zdecydowanego pontyfikatu św. Piusa V. A propos różańca, to on również, dzisiejszy patron, ustanowił 7 października świętem Matki Boskiej Różańcowej na pamiątkę zwycięstwa pod Lepanto z roku 1571, jakie nad turecką flotą odniosły okręty Świętej Ligi, nota bene również zawiązanej z inicjatywy św. Piusa V. Gdy więc odchodził z tego świata rok później byli tacy, którzy odetchnęli z ulgą. Odetchnęli, jednak wprowadzonych przez niego zmian cofnąć się już nie dało.