Wiara musi przekładać się na życie

Mt 7,21-29 

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Nie każdy, kto mówi Mi: „Panie, Panie!”, wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie. Wielu powie Mi w owym dniu: „Panie, Panie, czy nie prorokowaliśmy mocą Twego imienia i nie wyrzucaliśmy złych duchów mocą Twego imienia, i nie czyniliśmy wielu cudów mocą Twego imienia?” Wtedy oświadczę im: „Nigdy was nie znałem. Odejdźcie ode Mnie wy, którzy dopuszczacie się nieprawości”.

Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz, wezbrały rzeki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony.

Każdego zaś, kto tych słów moich słucha, a nie wypełnia ich, można porównać z człowiekiem nierozsądnym, który dom swój zbudował na piasku. Spadł deszcz, wezbrały rzeki, zerwały się wichry i rzuciły się na ten dom. I runął, a upadek jego był wielki».

Gdy Jezus dokończył tych mów, tłumy zdumiewały się Jego nauką. Uczył ich bowiem jak ten, który ma władzę, a nie tak jak ich uczeni w Piśmie.

Nie każdy, kto mówi Mi: „Panie, Panie!”, wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie. Mt 7,21

Mocne te słowa Jezusa. Nie jest ważne, że nazywasz Go „Panem”, czy nawet to, że mocą Jego imienia prorokujesz, wyrzucasz złe duchy albo czynisz cuda. Jeśli nie pełnisz woli Ojca, jeśli dopuszczasz się nieprawości, zostaniesz odrzucony i nie wejdziesz do królestwa niebieskiego. Wiara musi przekładać się na życie. Nie może ograniczać się do modlitwy, codziennej nawet Mszy, udziału dniach skupienia, rekolekcjach czy czytaniu pobożnych książek. Musi mieć odzwierciedlenie w mojej postawie, w relacjach w rodzinie, wśród znajomych. Także w tym, jakim człowiekiem jestem w miejscu pracy czy za czym opowiadam się przy wyborczej urnie.