Jezus zaprasza nas do wspólnotowego postrzegania życia wiecznego

Łk 15,3-7 

Jezus opowiedział faryzeuszom i uczonym w Piśmie następującą przypowieść: «Któż z was, gdy ma sto owiec, a zgubi jedną z nich, nie zostawia dziewięćdziesięciu dziewięciu na pustyni i nie idzie za zgubioną, aż ją znajdzie? A gdy ją znajdzie, bierze z radością na ramiona i wraca do domu; sprasza przyjaciół i sąsiadów i mówi im: Cieszcie się ze mną, bo znalazłem owcę, która mi zginęła.

Powiadam wam: Tak samo w niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca, niż z dziewięćdziesięciu dziewięciu sprawiedliwych, którzy nie potrzebują nawrócenia».

W niebie większa będzie radość z jednego grzesznika, który się nawraca. Łk 15,7

Na podstawie dzisiejszej Ewangelii można by odnieść przewrotne wrażenie, że nie warto być w gronie sprawiedliwych, ponieważ w niebie więcej jest radości z powodu jednej owcy, która zginęła, niż z 99 sprawiedliwych. Tę przypowieść możemy interpretować w kilku wymiarach. Z jednej strony, czy rzeczywiście możemy zaliczyć się do grona tych sprawiedliwych? Może to opowieść o naszych odejściach i nieumiejętności wracania do Boga. A z drugiej, Jezus zaprasza nas do wspólnotowego postrzegania życia wiecznego. Grono sprawiedliwych nie jest przez Boga odsunięte i nieważne, ale zaproszone, by dzielić Jego radość z nawrócenia grzesznika.