Prawo nie może nikogo zbawić

Mt 12,1-8 

Pewnego razu Jezus przechodził w szabat pośród zbóż. Uczniowie Jego, odczuwając głód, zaczęli zrywać kłosy i jeść ziarna.

Gdy to ujrzeli faryzeusze, rzekli Mu: «Oto twoi uczniowie czynią to, czego nie wolno czynić w szabat». A On im odpowiedział: «Czy nie czytaliście, co uczynił Dawid, gdy poczuł głód, on i jego towarzysze? Jak wszedł do domu Bożego i jadł chleby pokładne, których nie było wolno jeść ani jemu, ani jego towarzyszom, lecz tylko kapłanom?

Albo nie czytaliście w Prawie, że w dzień szabatu kapłani naruszają w świątyni spoczynek szabatu, a są bez winy? Oto powiadam wam: Tu jest coś większego niż świątynia.

Gdybyście zrozumieli, co znaczy: „Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary”, nie potępialibyście niewinnych. Albowiem Syn Człowieczy jest Panem szabatu».

Gdy to ujrzeli faryzeusze, rzekli Mu: „Oto twoi uczniowie czynią to, czego nie wolno czynić w szabat”. Mt 12,2

Znów chcieli złapać Go na gorącym uczynku, na kolejnym przekroczeniu Prawa. Nie wiedzieli, że przyszedł to Prawo wypełnić. I to wypełnić je Sobą. Niewiele się zmieniło. Już widzę pełne oburzenia billboardy: „Nie wolno uzdrawiać w szabat!”, „NIE dla łuskania w szabat kłosów!”, „Nie wolno dotykać zmarłego”, „Nie wolno...”. Albo te będące reakcją na bezczelne słowa apostołów, którzy podczas soboru jerozolimskiego zanotowali: „Postanowiliśmy, Duch Święty i my, nie nakładać na was żadnego ciężaru oprócz tego, co konieczne”. Prawo nie może nikogo zbawić.