Autorytet Jezusa wyrasta z jedności Jego osoby i misji

Łk 4,31-37

Jezus udał się do Kafarnaum, miasta w Galilei, i tam nauczał w szabat. Zdumiewali się Jego nauką, gdyż słowo Jego było pełne mocy.

A był w synagodze człowiek, który miał w sobie ducha nieczystego. Zaczął on krzyczeć wniebogłosy: «Och, czego chcesz od nas, Jezusie Nazarejczyku? Przyszedłeś nas zgubić? Wiem, kto jesteś: Święty Boga». Lecz Jezus rozkazał mu surowo: «Milcz i wyjdź z niego!» Wtedy zły duch rzucił go na środek i wyszedł z niego, nie wyrządzając mu żadnej szkody.

Wprawiło to wszystkich w zdumienie, i mówili między sobą: «Cóż to za słowo, że z władzą i mocą rozkazuje nawet duchom nieczystym, i wychodzą».

I wieść o Nim rozchodziła się wszędzie po okolicy.

Zdumiewali się Jego nauką, gdyż słowo Jego było pełne mocy. Łk 4,32

Autorytet Jezusa wyrasta z jedności Jego osoby i misji. Jego nauczanie ma moc, bo On sam jest Słowem, które głosi. Wobec zła nie wdaje się w spór, lecz ucisza je mocą Boga, ukazując, że świętość to nie zewnętrzne gesty, lecz pełne zanurzenie w Ojcu. W świecie, który łatwo ulega urokowi pozorów i charyzmy, Ewangelia przypomina, że prawdziwa siła rodzi się z prawdy i miłości. Jezus nie tylko mówi, lecz Jego słowo stwarza rzeczywistość. Uczeń ma iść tą drogą: nie mnożyć argumentów, ale świadczyć życiem przemienionym spotkaniem z Nim. Autorytet rodzi się, gdy słowo i czyn stają się jednością.