Trzeba prosić tak, jakbyśmy szukali czegoś zgubionego

Łk 11, 5-13

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Ktoś z was, mając przyjaciela, pójdzie do niego o północy i powie mu: „Przyjacielu, pożycz mi trzy chleby, bo mój przyjaciel przybył do mnie z drogi, a nie mam co mu podać”. Lecz tamten odpowie z wewnątrz: „Nie naprzykrzaj mi się! Drzwi są już zamknięte i moje dzieci są ze mną w łóżku. Nie mogę wstać i dać tobie”. Powiadam wam: Chociażby nie wstał i nie dał z tego powodu, że jest jego przyjacielem, to z powodu jego natręctwa wstanie i da mu, ile potrzebuje.

I Ja wam powiadam: Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a zostanie wam otworzone. Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu zostanie otworzone. Jeżeli któregoś z was, ojców, syn poprosi o chleb, czy poda mu kamień? Albo o rybę, czy zamiast ryby poda mu węża? Lub też gdy prosi o jajko, czy poda mu skorpiona? Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, to o ileż bardziej Ojciec z nieba udzieli Ducha Świętego tym, którzy Go proszą».

Proście, a będzie wam dane;  szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie,  a zostanie wam otworzone. Łk 11,9 

Proście, a będzie wam dane – radzi dziś Jezus. Bóg jest dobry: dlaczego nie miałby dać tego, co dobre, swoim dzieciom? Trzeba prosić, jakbyśmy szukali czegoś zgubionego. Jakbyśmy pukając do drzwi, chcieli, by ten, który na pewno jest w środku, na pewno usłyszał. Wytrwale, nie zniechęcając się. Ale Chrystus nie obiecuje, że jak dżin z baśniowej lampy spełni każde ludzkie żądanie. Udzieli Ducha Świętego, który pomoże rozeznać, czy to, o co proszę, jest naprawdę dla mnie najlepsze. Cierpliwie proszący z czasem zaczyna rozumieć Boga, a jego prośba zamienia się w ufne: „nie moja, ale Twoja wola niech się stanie”.