Nie szukaj żywych wśród umarłych.

 Łk 23,44-46.50.52-53;24,1-6a

Było już około godziny szóstej i mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej. Słońce się zaćmiło i zasłona przybytku rozdarła się przez środek.

Wtedy Jezus zawołał donośnym głosem: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego”. Po tych słowach wyzionął ducha.

Był tam człowiek dobry i sprawiedliwy, imieniem Józef, członek Wysokiej Rady. On to udał się do Piłata i poprosił o Ciało Jezusa. Zdjął Je z krzyża, owinął w płótno i złożył w grobie, wykutym w skale, w którym nikt jeszcze nie był pochowany.

W pierwszy dzień tygodnia niewiasty poszły skoro świt do grobu, niosąc przygotowane wonności. Kamień od grobu zastały odsunięty. A skoro weszły, nie znalazły ciała Pana Jezusa. Gdy wobec tego były bezradne, nagle stanęło przed nimi dwóch mężów w lśniących szatach.

Przestraszone, pochyliły twarze ku ziemi, lecz tamci rzekli do nich: „Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał”.
 

To jest właściwie jedyny moment, w którym jedno czytanie zawiera jednocześnie opis śmierci Jezusa, jak i Jego zmartwychwstanie. Oczywiście w sensie znalezienia pustego grobu przez niewiasty w pierwszy dzień tygodnia. Wonności pogrzebowe okazały się niepotrzebne, a bezradność kobiet przypomina bezradność każdego z nas wobec tajemnicy śmierci i zmartwychwstania. Można by sądzić, że to symptom słabości naszej ludzkiej natury, ograniczenie, coś uwierającego i niepotrzebnego. Tymczasem bezradność ta może stać się źródłem przeogromnej siły w każdym z nas, która przyczynia się do powierzenia tego, co najważniejsze, a więc naszej śmierci i zmartwychwstania, Panu Bogu. Niech to dzisiejsze wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych, które przypadło w tym roku w niedzielę, a więc dzień, w którym jako chrześcijanie wspominamy zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, umocni w nas nadzieję, że tych, którzy żyją w Nim pośród umarłych szukać nie należy. Pozdrawiam Państwa bardzo serdecznie. Ksiądz Adam Pawlaszczyk