Jezus przyszedł nad Jezioro Galilejskie. Wszedł na górę i tam siedział. I przyszły do Niego wielkie tłumy, mając ze sobą chromych, ułomnych, niewidomych, niemych i wielu innych, i położyli ich u nóg Jego, a On ich uzdrowił. Tłumy zdumiewały się widząc, że niemi mówią, ułomni są zdrowi, chromi chodzą, niewidomi widzą. I wielbiły Boga Izraela.

Lecz Jezus przywołał swoich uczniów i rzekł: „Żal Mi tego tłumu. Już trzy dni trwają przy Mnie, a nie mają co jeść. Nie chcę ich puścić zgłodniałych, żeby kto nie zasłabł w drodze”. Na to rzekli Mu uczniowie: „Skąd tu na pustkowiu weźmiemy tyle chleba, żeby nakarmić takie mnóstwo?” Jezus zapytał ich: „Ile macie chlebów?” Odpowiedzieli: „Siedem i parę rybek”. Polecił ludowi usiąść na ziemi; wziął te siedem chlebów i ryby, i odmówiwszy dziękczynienie, połamał, dawał uczniom, uczniowie zaś tłumom. Jedli wszyscy do sytości, a pozostałych ułomków zebrano jeszcze siedem pełnych koszów.

Dzisiejsza Ewangelia mówi o wielkich tłumach, które gromadzą się wokół Jezusa, przynoszą ze sobą chorych i kładą ich u Jego stóp. Co więcej, wielu z owych chorych cierpi na bardzo poważne dolegliwości. A jednak Jezus nikogo nie pomija, uwalnia od cierpienia i uzdrawia rozmaite ułomności. Mało tego, gdy ludzie, którzy trzy dni trwają przy Nim, nie mają już co jeść, On rozmnaża dla nich chleb. No dobrze – powie ktoś – ale czy to rozsądne? Jak można wyruszać na pustkowie i nie zatroszczyć się wcześniej o pożywienie? Być może, po ludzku, rzeczywiście brakuje w tym rozsądku. Z perspektywy Bożej jednak nie ma nic nieracjonalnego w postawie otaczającego Jezusa tłumu. Ci ludzie nie tracili bowiem czasu na rzeczy małej wagi; skupili się po prostu na wielbieniu Boga. Nic więc dziwnego, że sam Bóg zatroszczył się o ich sprawy. Wszak troskliwa miłość Jezusa objawia się tym, którzy zabiegają o chwałę Jego Ojca. 
Taki jest przywilej Bożych przyjaciół. Rozsądni tego świata pozostają w domu.