Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. Zaprawdę bowiem powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie zmieni się w Prawie, aż się wszystko spełni. Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejsze, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim. A kto je wypełnia i uczy wypełniać, ten będzie wielki w królestwie niebieskim”.

Boże Prawo i pisma Proroków nie są dane po to, aby je przekształcać lub interpretować wedle własnego widzimisię. Dlatego Jezus zakazuje dziś w Ewangelii dokonywania w nich zmian. Istnieje bowiem ryzyko, że wybierzemy sobie tylko to, co nam najbardziej pasuje, pomijając fragmenty trudne, niewygodne albo takie, które demaskują nasz grzech. Czy nie tak właśnie próbujemy często postępować? Czy nie ciągnie nas do tego, aby z natchnionych słów Pisma poskładać sobie wygodny obraz Boga, uszyty na ziemską modłę i zaspokajający nasze najbardziej trywialne potrzeby? Niestety, bardzo szybko okazuje się wówczas, że jest to obraz sztuczny – synkretyczny twór, który zamiast ukazywać Boże oblicze, przedstawia raczej karykaturalną projekcję ukrytych ludzkich egoizmów. Dlatego Jezus zapowiada, że Prawo nie zostanie przez Niego zniesione, ale wypełnione. Tego chce uczyć także i nas. Chodzi przecież o to, abyśmy coraz pełniej odkrywali Boży obraz w sobie, a nie tworzyli Boga na własne podobieństwo.