Wieczorem w dniu zmartwychwstania, tam gdzie przebywali uczniowie, choć drzwi były zamknięte z obawy przed Żydami, przyszedł Jezus, stanął pośrodku i rzekł do nich: «Pokój wam!» A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana.

A Jezus znowu rzekł do nich: «Pokój wam! Jak Ojciec Mnie posłał, tak i Ja was posyłam». Po tych słowach tchnął na nich i powiedział im: «Weźmijcie Ducha Świętego. Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane».

Ale Tomasz, jeden z Dwunastu, zwany Didymos, nie był razem z nimi, kiedy przyszedł Jezus. Inni więc uczniowie mówili do niego: «Widzieliśmy Pana!» Ale on rzekł do nich: «Jeżeli na rękach Jego nie zobaczę śladu gwoździ i nie włożę palca mego w miejsce gwoździ, i ręki mojej nie włożę w bok Jego, nie uwierzę».

A po ośmiu dniach, kiedy uczniowie Jego byli znowu wewnątrz domu i Tomasz z nimi, Jezus przyszedł, choć drzwi były zamknięte, stanął pośrodku i rzekł: «Pokój wam!» Następnie rzekł do Tomasza: «Podnieś tutaj swój palec i zobacz moje ręce. Podnieś rękę i włóż w mój bok, i nie bądź niedowiarkiem, lecz wierzącym».

Tomasz w odpowiedzi rzekł do Niego: «Pan mój i Bóg mój!»
Powiedział mu Jezus: «Uwierzyłeś dlatego, że Mnie ujrzałeś? Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli».

I wiele innych znaków, których nie zapisano w tej księdze, uczynił Jezus wobec uczniów. Te zaś zapisano, abyście wierzyli, że Jezus jest Mesjaszem, Synem Bożym, i abyście wierząc, mieli życie w imię Jego

Nie chodzi o to, aby się zastanawiać, jak to możliwe, że w ciele Zmartwychwstałego pozostały rany. Trzeba widzieć tutaj głębszy, duchowy sens. Chrystus ukrzyżowany jest jednocześnie tym, który zmartwychwstał. To jest ta sama Osoba i ta sama miłość do nas. Za nas umarł i dla nas zmartwychwstał. Bo nas kocha do szaleństwa. Do szaleństwa, czyli do pasji krzyża. Rany pozostają na wieki symbolem miłosiernej miłości Bożej, gotowej na cierpienie, ból, śmierć. Bóg ukrzyżowany to najgłębsze wyznanie tej miłości. „Będą patrzeć na Tego, którego przebili”. Tym proroctwem ze Starego Testamentu św. Jan kończy swój opis męki. Jezus, pokazując mi swoje rany, mówi tym gestem: „Patrz, jak cię kocham! To, co ciebie rani, rani i Mnie. W ranach moich jest zdrój miłosierdzia dla ciebie i całego świata”. Do św. Faustyny powiedział: „Kiedy ci się zdaje, że cierpienie przechodzi siły twoje, patrz w rany Moje”.

„Tchnął na nich”. Bóg, stwarzając człowieka z prochu ziemi, tchnął w niego życie. To był pocałunek Boga Stwórcy. Jezus, Syn Boży, przez swoją śmierć i zmartwychwstanie dokonał odnowienia dzieła Stwórcy zniszczonego przez grzech. Przekazuje tchnienie, czyli pocałunek Zbawcy. Kościół powstał z tchnienia Ducha Świętego. Duch daje mu życie, miłość, duszę. I misję, którą jest „rozdzielanie” Bożego przebaczenia. Jesteśmy z pocałunku Stwórcy, a każdy sakrament jest pocałunkiem Zbawiciela. To oddech Jego miłości, zanurzenie w Jego nieskończonym miłosierdziu, które nas oczyszcza, uzdrawia, leczy, czyni świętymi.

„Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane”. Władzę odpuszczania grzechów ma tylko Bóg. Ale On powierzył tę władzę Kościołowi. W gruncie rzeczy nie ma innego celu istnienia Kościoła jak ten – leczyć świat przez przebaczanie ludziom ich win. To jest władza większa niż wszelka polityczna czy militarna siła. Choć wygląda to z pozoru bardzo mizernie. Stary, niewygodny konfesjonał; ksiądz, który najczęściej nie ma charyzmatu na miarę Jana Vianneya czy ojca Pio; wyznanie grzechów, które, przyznajmy, bywa niedoskonałe, pospieszne, powierzchowne. Ale Bóg patrzy w serca. Wystarczy Mu odrobina naszej dobrej woli i zaufania w miłosierdzie. Po każdej spowiedzi świat staje się lepszy.

„Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli”. Te słowa trzeba połączyć z zakończeniem dzisiejszej Ewangelii. Mowa jest o znakach, które zapisano, abyśmy wierzyli. Nie możemy zobaczyć i dotknąć jak Tomasz. Ale możemy otwierać Biblię i w niej spotykać się ze Zmartwychwstałym. Możemy wierzyć w moc znaków, którymi są sakramenty. Jesteśmy „błogosławieni”, gdy wierzymy. Oczywiście mamy prawo jak Tomasz wołać „chcę więcej, chcę dotknąć”. Byle z pokorą. •