Jezus przemówił tymi słowami:
«Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze obłudnicy, bo podobni jesteście do grobów pobielanych, które z zewnątrz wyglądają pięknie, lecz wewnątrz pełne są kości trupich i wszelkiego plugastwa. Tak i wy z zewnątrz wydajecie się ludziom sprawiedliwi, lecz wewnątrz pełni jesteście obłudy i nieprawości.

Biada wam, uczeni w Piśmie i faryzeusze obłudnicy, bo budujecie groby prorokom i zdobicie grobowce sprawiedliwych oraz mówicie: „Gdybyśmy żyli za czasów naszych przodków, nie bylibyśmy ich wspólnikami w zabójstwie proroków”. Przez to sami przyznajecie, że jesteście potomkami tych, którzy mordowali proroków. Dopełnijcie i wy miary waszych przodków!»

Pozory, obłuda i nieprawość... Aż nieprzyjemnie snuć na ten temat rozważania. Bo te słowa Jezusa rodzą różne nieprzyjemne pytania. Jakie plugastwa Jezus zobaczyłby we mnie? Ludzie widzą tylko to, co widzą. Bóg widzi wszystko. I wie, na ile próbuję stawać się coraz lepszym, a na ile tylko zamiatam swoje brudy pod dywan, tak by inni nie widzieli, a niczego naprawdę uprzątnąć nie zamierzam. Najgorzej, że może być i tak, że przestaję zło widzieć w sobie. No, bez przesady, dla spokoju sumienia jakieś drobiazgi dostrzegać trzeba. Żeby dobrze się czuć, gdy przychodzi mówić: „moja wina, moja wina, moja bardzo wielka wina”. Ale to, co naprawę jest paskudztwem? O tym, że leży zamiecione pod dywanem, lepiej zapomnieć. I przyjąć zasadę, że pod dywan się nie zagląda. Warto jednak przynajmniej od czasu do czasu postawić sobie fundamentalne pytania o mój stosunek do Boga, o moje relacje z bliźnimi. I spróbować spojrzeć na siebie oczyma Jezusa. Przecież chciałbym, żeby mnie zaliczył do grona swoich uczniów, a nie obłudnych faryzeuszy.