Otwórzcie bramy!

Iz 26,1-6

«Miasto mamy potężne; On jako środek ocalenia umieścił mur i przedmurze. Otwórzcie bramy!” Iz 26, 1-2

Potężne, otoczone wielkim murem miasto wezwane jest do tego, by otworzyć bramy. To znak odwagi, wiary w prawdziwość Bożych obietnic, gościnności i gotowości na przyjęcie tajemnicy. Otwartości na nieoczekiwane. 
Według tradycji żydowskiej w nocy z 14 na 15 nisan, a więc w noc Paschy miały miejsce cztery wydarzenia. Była to noc stworzenia świata, przymierza z Abrahamem, wyzwolenia z niewoli egipskiej, a kiedyś – wierzą żydzi - będzie to noc objawienia się Mesjasza. „W kluczu tych właśnie intuicji pojmował Paschę pierwotny Kościół. Wierzono, że jedna z nocy paschalnych będzie nocą paruzji, powrotu Chrystusa. W tradycji żydowskiej po uczcie otwierano na oścież drzwi domów, a to wcale nie jest taki łatwy gest, gdy żyje się w antysemickim świecie i nie wiadomo, co zza tych drzwi się wyłoni” – opowiadał mi kard. Grzegorz Ryś.
Otwórz bramy! 

 

Bóg wchodzi w bliskość z nami w całej swojej tożsamości

Mt 7,21.24-27 

Jezus powiedział do swoich uczniów: «Nie każdy, kto mówi Mi: „Panie, Panie!”, wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie.

Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz, wezbrały rzeki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony.

Każdego zaś, kto tych słów moich słucha, a nie wypełnia ich, można porównać z człowiekiem nierozsądnym, który dom swój zbudował na piasku. Spadł deszcz, wezbrały rzeki, zerwały się wichry i rzuciły się na ten dom. I runął, a upadek jego był wielki».

Wejdzie do królestwa niebieskiego… Mt 7,21

Pojęcie nieba w Biblii przekazuje transcendencję Boga, Jego odmienność, a nie opisuje sfery nad obłokami. Przebywanie w królestwie niebieskim to uznawanie Boga jako Pana. Dokonuje się ono nie przez fizyczne wejście w inną przestrzeń, ale w relacji, we współpracy, w dzieleniu życia i wszelkich zaangażowań. Kompatybilność słów i codziennego funkcjonowania w byciu razem jest oczywista i tylko ona buduje prawdziwe więzi. Bóg wchodzi w bliskość z nami w całej swojej tożsamości, wnosi swoje mądrość, miłość, sprawczość. Pomijanie więc Jego sugestii czy niekorzystanie z Jego wszechwiedzy w naszych pracach po prostu nam się nie opłaca.

Św. Barbara

Zawsze przedstawiana jest z wieżą. I nic dziwnego, skoro wieża właśnie była jej miejscem cierpienia, karą na którą według przekazu skazał ją ojciec, poganin, gdy dowiedział się, że jego córka przyjęła chrześcijaństwo. Działo się to w Nikomedii około roku 305 podczas prześladowań za panowania cesarza Galeriusza. Barbara, bo tak miała na imię owa młoda kobieta, ostatecznie została ścięta mieczem, gdy pomimo odosobnienia niezmiennie trwała przy Chrystusie. Jak jednak ocaliła swoją wiarę zanurzona tygodniami w ciemnościach więziennej wieży? Sprawił to anioł, który będącej na samym dnie rozpaczy Barbarze, objawił się z kielichem i hostią. Czyli z Chrystusem. Nic dziwnego, że owa historia męczennicy, która na przekór otaczającym ją dosłownie zewsząd ciemnościom znajduje ukojenie w Eucharystii, szybko opuściła mury Nikomedii, niesiona w świat. I nawet dzisiaj orędownictwo św. Barbary może być źródłem nadziei. Nie mam tutaj jednak wcale na myśli górników, albo nie tylko ich. Przecież bowiem wieża, która radykalnie odłączyła ją od życia i uwięziła w mroku, która dosłownie ograniczyła jej wolną wolę, czy nie może symbolizować depresji? A jeśli tak, to św. Barbara może stać się wielką orędowniczką dla zmagających się z tą chorobą. Tą która przynosi im w bezmiarze cierpienia Chrystusa.

Szansa zbawienia dla ludzkości

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI