Między kamienowaniem a idolatrią

Dz 14, 5-18

Ledwie powstrzymali tłumy od złożenia im ofiary (Dz 14,18)

Niezwykły jest los apostołów: w jednym miejscu chcą ich kamienować, w innym oddać im chwałę. Trudno powiedzieć, co gorsze. Paweł i Barnaba z Ikonium uciekają przed nienawiścią wrogów. W Listrze muszą bronić się przed oddaniem im czci należnej Bogu. Przedziwnie rezonują w słuchaczach namacalne znaki Bożego działania: jedni rzucają kamienie w apostołów, inni budują im ołtarzyki. Jednych i drugich łączy chyba jedno: ucieczka od prawdy o tym, co widzą i słyszą. Prawdą jest chwała Boża. Nienawiść wobec apostołów i proroków z jednej oraz robienie z nich bożków z drugiej strony to dwie różne twarze tej samej choroby duszy: braku gotowości oddania chwały Jedynemu, który jest jej godzien.

Wierzę w Boga czy wierzę Bogu?

J 14, 21-26

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Kto ma przykazania moje i je zachowuje, ten Mnie miłuje. Kto zaś Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował i objawię mu siebie».

Rzekł do Niego Juda, ale nie Iskariota: «Panie, cóż się stało, że nam się masz objawić, a nie światu?»

W odpowiedzi rzekł do niego Jezus: «Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego, i mieszkanie u niego uczynimy. Kto nie miłuje Mnie, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca.

To wam powiedziałem, przebywając wśród was. A Paraklet, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem».

Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go. J 14,23

Wierzę w Boga czy wierzę Bogu? Ta subtelna gra słów to nie tylko lingwistyczna zabawa, ale pytanie o istotę naszej wiary. O źródło słów, zdań i prawd zapisanych w Katechizmie Kościoła Katolickiego lub wypowiadanych podczas Eucharystii. Nie zatrzymujmy się na tym, co powierzchowne i przez nas „oswojone”. Na tradycjach i zwyczajach, które – choć piękne – bywają często powtarzane bez pytania o to, co się w nich i za nimi kryje. Taka była wiara naszych przodków. A jaka jest nasza? Zanurzmy się w głębię Jezusowych słów i przykazań. Prośmy o Bożego Ducha uczącego i przypominającego, że wiara to odpowiedź człowieka na Bożą miłość.

Św. Urban I

Gdyby iść tylko za znaczeniem jego imienia, to śmiało można by o tym człowieku powiedzieć: kulturalny i grzeczny, prawdziwy obywatel Wiecznego Miasta, bo Rzymianie słowem 'Urbs' określali w ich mniemaniu centrum starożytnego świata, to jest Rzym. Niestety, samo imię to stanowczo za mało, by św. Urban I, syn Poncjana, został przez nich przyjęty z honorami. Na przeszkodzie stanęło tutaj bowiem wyznanie wiary bohatera naszej dzisiejszej historii, które odrzucało wszystkich rzymskich bogów na rzecz Jedynego Syna Bożego, Jezusa Chrystusa. Jako siedemnasty papież, wybrany po męczeńskiej śmierci św. Kaliksta I, św. Urban miał zatem świadomość, że jego pontyfikat może potrwać krótko. Dodatkowo, równocześnie z naszym patronem, do kierowania Kościołem pretendował  antypapież Hipolit, co mogło ów czas bycia biskupem Rzymu skrócić jeszcze bardziej. Ostatecznie godność tę św. Urban I sprawował od roku 222 do 230, a w historii Kościoła zapisał się jako bardzo dobry kaznodzieja. Tak dobry, że jego naukom przypisano nawrócenie około 400 legionistów rzymskich, a hagiografowie dodatkowo wspominają też o jego udziale w nawróceniu męczenników: św. Cecylii, jej męża św. Waleriana oraz jego brata, św. Tyburcjusza. Według tradycji to także św. Urban I wydał instrukcję, aby kapłan do Mszy św. używał kielicha i pateny ze złota lub srebra. Jak się państwo domyślacie, cała ta działalność dzisiejszego patrona nie mogła ujść uwagi władz miasta i Imperium Rzymskiego. Dlatego właśnie w dniu 23 maja 230 roku św. Urban I, papież, zginął ścięty mieczem, jak przystało obywatelowi Rzymu. Akt oskarżenia dotyczył nawracania mieszkańców miasta na wiarę obcą rzymskim bóstwom. Dwa dni później jego ciało zostało pochowane w katakumbach św. Kaliksta przy Via Appia, co potwierdza znaleziona tam tablica nagrobna w języku greckim. Ponieważ po wiekach jego imiennicy na Stolicy Apostolskiej okazali się godni chwały ołtarzy, także i on w średniowieczu otaczany był kultem. Kultem tak dużym, że został wymieniony przez Dantego w jego "Boskiej Komedii", jako mieszkaniec Raju. Ale i bez tej literackiej protekcji wierzymy, że św. Urban I tam właśnie trafił.

Wiara potrzebna do uzdrowienia

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI