Celnik Mateusz wyszedł z komory celnej czynić miłosierdzie. Poszedł za Jezusem nie tyle po to, aby z Nim „wspólnie jadac”, lecz aby być Jego rękoma, nogami, ustami. Jego myślą i Jego sercem. Aby - tak, jak Mistrz - nie mieć gdzie „skłonić głowy”, bo to przecież „lisy maja nory, a ptaki gniazda”. I ostatecznie po to, aby zostać Ewangelistą, czyli zamiast wpisywania na kontach bliźnich cyfr typu „winien - ma” dać światu słowo Dobrej Nowiny. O jego zbawieniu.

Wychodzac z komory celnej raczej Mateusz nie mial pojecia, jakie zafania o zycie go czeka. Slyszalam kiedys piekne kazanie, ze Jezus byl pierwsza osoba, ktora go nie oceniala, ale spojruala na niego z miloscia. Kto spojrzy w oczy Jezusowi, nie oprze sie Jego milosci i idzie za Nim.

Często boimy się tego Boskiego spojrzenia MIŁOŚCI w nasze oczy i wymyślamy megatony drobiazgów i trzymamy się upodobań do małostek, ale jest to zaledwie pył, który ON otrzęsie ze swych sandałów i może się więcej nie powtórzy ten właściwy moment na zbawienie duszy?!

"Choć to potężnie drażni faryzeuszów i antyklerykałów." To stwierdzenie to jakiś fałsz, co najwyżej intuicja - błędna intuicja, żaden fakt. To wspólne z Nim spożywanie ani potężnie ani wcale nie drażni antyklerykałów. Antyklerykałów po prostu drażni KLERYKALIZM!