Jest to jak najbardziej aktualny problem zdrowotny. Bóg uzdrawia cały czas poprzez swoje działanie. Te cuda jakie Pan Jezus czynił wtedy to "kompresja w czasie i przestrzeni" tego co ma miejsce cały czas we wszechświecie. Cuda "uzdrawiania" są podporządkowane tej samej zasadzie, co cud rozmnożenia chleba czy przemiany wody w wino, te wszystkie rzeczy dzieją się w czasie tu i teraz, a my zwykliśmy je nazywać "prawami natury" to nic innego jak działanie Boga tu i teraz (co ciekawe nie kłóci się to z twardą :) empiryczną wiedzą). W tym co raz stworzył, jest obecny zawsze.Logicznie rzecz ujmując lekarze, lekarstwa, opatrunki mają niejako wspomóc, albo nie przeszkadzać w leczeniu. Wyzdrowienie zależy jak to ładnie ująć od "sił witalnych" pacjenta, czyli wierzymy (chrześcijanie)/obserwujemy (ateiści), że jest siła albo "coś"(nie istotne jak ją nazwiemy, powiedzmy odporność, elan vitae,siła organizmu ),której obecnośc jest niepodważalna, która stanowi przyczynę sprawczą wyleczenia rany (mówimy o wyleczeniu rany, a rana leczy się sama :))Zgadzam się z P. Krzysztofem, że traktujemy Boga jak lekarstwo, ale lekarstwo samo w sobie nie leczy - ono pobudza usuwa pewne przeszkody, a leczy Bóg. Brzmi to strasznie niepopularnie, ale o ile jesteśmy wyleczeni to bezpośrednio przez Niego (uzdrowienia cudowne, wydawałoby się "wbrew prawom natury") albo pośrednio przez "prawa natury" jakie stworzył...Dotkniecie dłoni czy szaty to nie to samo co wyleczenie, mamy skłonność do upraszczania.
"A oni, ci wszyscy chorzy, którzy cisnęli się do Niego, aby się Go dotknąć? Czy wiedzieli, że Jezus to Syn Boży?" - może wiedzieli, tak jak my wiemy, że lekarz "leczy"...

Duch nieczysty z piekieł
Tego dokonuje,
Że tylko dóbr światowych
Człowiek potrzebuje.