Ewangeliczne miłowanie nieprzyjaciół i modlitwa za prześladowców nie oznaczają akceptacji przewrotnych decyzji i wyborów. To raczej ich neutralizacja, a zarazem - przez uczestnictwo w doskonałości samego Boga - przejaw Bożego dziedzictwa.
Miłość to nie pochlebstwo, zgoda na zło czy obojętność. To przede wszystkim - wyzwalająca z niszczącego fałszu - prawda. Kto dla niej cierpi, zyskuje koronę. Do czasu jest to korona z cierni. Gdy jednak zwycięża sprawiedliwość, staje się „wspaniałą koroną w ręku Pana”.

" Nam dziś często wydaje się, że prawdziwy katolik to ten, kto co niedziela jest w kościele."

Kto to wypromował takie myślenie?
Czyż nie nasi duchowni?
Poza tym nie jest ludziom tłumaczone, co to znaczy miłować swoich nieprzyjaciół. Tak to jest, kiedy zakłamie się słowa.
Miłość ziemska, jest to akt woli,polegający na stałym wybraniu bycia sprawiedliwym i miłosiernym, a więc obejmującym wszystkich ludzi.
Miłowanie nieprzyjaciół polega więc na sprawiedliwym ich traktowaniu i w razie potrzeby, bycia wobec nich miłosiernym.
Zwyciężanie zła dobrym polega na nieuleganiu złu, czyli dobrowolnym odrzuceniu zemsty za wyrządzone zło i traktowaniu sprawiedliwym złoczyńcy, oraz niewymuszaniu zadośćuczynienia przemocą prywatnie za wyrządzone zło. Natomiast mówienie o doznanej krzywdzie jest dozwolone, a nawet wskazane.
Zamęt w rozumieniu tego nakazu Jezusa, spowodowany jest pomieszaniem pojęcia miłości ziemskiej i niebiańskiej, które to pojęcia są odrębne i dotyczą zupełnie innej rzeczywistości.