W dzisiejszej Ewangelii Pan Jezus mówi, że ten, kto depcze świętości jest psem. Niezależnie od „pięknego człowieczeństwa” - które pozoruje - i „znieważonej twarzy Boga”, którą usiłuje się zasłaniać. Jest tylko psem…
Psy szczekają, wieprze depczą perły, a karawana jedzie dalej!

Największa pogarda, jaką można okazać świętości, to unieważnianie tego, co Boże.

1. A ja wolę kogoś, kto - choć nie rozumie, bądź „nie ma czasu” na czytanie Pisma Świętego - instynktownie czuje, że ono ma wartość i dlatego „wyjmuje je podczas kolędy” niż tego, kto Boże słowo odrzuca („to nie dla mnie”).
2. „W chrześcijaństwie nie ma podziału na sacrum i profanum”. Nieprawda. To właśnie ze zmieszania sacrum z profanum wychodzi nijaka (i groźna!) papka, przed którą ostrzegał Jezus. Zmieszać dobro ze złem, sacrum z profanum, prawo z bezprawiem, tak z nie, żar z chłodem. Wyjdzie letniość, jednolita szarość, brunatne bajorko w którym wszyscy utytłani są jak … No właśnie, kto …? Dzieci …? Bynajmniej. Jak psy i wieprze, przed którymi przestrzegał sam Jezus!

W odpowiedzi osobie o nicku M.:
Wiele lat temu, w pracy (szkolnictwo), z listą płac podsunięto mi pod nos listę członków ówczesnego Towarzystwa Krzewienia Kultury Świeckiej z zachętą do złożenia nań swego podpisu, bo - jak usłyszałam - „wszyscy moi już tu należą, a pracownik oświaty z kulturą świecką powinien się identyfikować". Można powiedzieć, że była to inna rzeczywistość, czasy „słusznie minione”. Twierdzę jednak, że mechanizm działania pozostał ten sam.
Za ówczesną odmowę wstąpienia do TKKŚ nie spotkały mnie żadne szykany. Nikt nie nazwał mnie hipokrytką, wręcz przeciwnie - namawiano mnie do pozostania w szkolnictwie.
Wszechobecne dziś (również w przestrzeni Kościoła) listy z poparciem dla tego czy innego projektu przypominają mi tamto wydarzenie i … budzą niesmak. Nie bądźmy nachalni, a przede wszystkim nie oceniajmy czyjejś wiary przez pryzmat podpisu złożonego (bądź nie) na takiej czy innej liście poparcia czy sprzeciwu.