Św. Braulion z Saragossy

Zasadniczo dzisiejszy patron nie powinien nas specjalnie zainteresować. Dlaczego? Bo był typowy, czyli nudny. Tak jak wielu innych wczesnośredniowiecznych świętych urodził się w znakomitej rodzinie. Tak jak wielu przed nim i po nim stanął przed wyborem: być wojownikiem czy duchownym? Tak jak wielu wybrał to drugie. I gdyby chociaż jego powołanie realizowało się poprzez cuda i dary nadprzyrodzone, ale nie. Wszystko w jego przypadku potoczyło się utartym szlakiem: najpierw formacja duchowa w klasztorze, potem formacja intelektualna w szkole katedralnej i  na koniec wybór na biskupa w rodzinnej Saragossie. A dalej to co znamy : głoszenie kazań, zwoływanie synodów, służenie innym swoja wiedzą, bez wchodzenia w role Pana Boga. Słowem: nuda. Co prawda, była szansa na trochę niezwykłości w tym życiorysie, a to za sprawą  „Etymologiarum...” czyli pierwszej udanej próby stworzenia encyklopedii katolickiej i powszechnej i to w VII wieku! Cóż jednak z tego, gdy dzieło to przypisano św. Izydorowi z Sewilli, a naszemu patronowi przypadła w udziale jedynie rola jego współredagowania. Czyli zaszczytne drugie miejsce i taki też, niewyróżniający się żywot zakończony w roku 651. Tylko, jeżeli faktycznie jest tak, jak mówię, to dlaczego nadal zajmuję państwu czas? Otóż winne jest temu jedno zdanie, które może wszystko odmienić. Cytuję: „W roku 631 objął stolicę biskupią, w chwili gdy nadciągały chmury: groza wojny, epidemie, głód i susza.”. No i właśnie... wychodzi na to, że bycie typowym w nietypowych czasach, to jednak duża ekstrawagancja. Zwyczajne stanowienie oparcia dla innych poprzez głoszenie homilii. Zwyczajne zarządzanie tym, co oddano mi w zarząd. Zwyczajne pokładanie nadziei w Bogu. A to wszystko w obliczu katastrofy. Czy to nie jest warte chwili naszej zadumy dużo bardziej niż wielkie cuda i znaki? I na koniec – dla nieprzekonanych - jeszcze fragment jednego z listów, który wyszedł spod pióra wspominanego dzisiaj biskupa Saragossy. Zaznaczam, pisany w połowie VII wieku. „Niechaj więc podniesie nas na duchu nadzieja zmartwychwstania, albowiem tych, których tutaj tracimy, tam zobaczymy na nowo; trzeba nam tylko wierzyć mocno w Chrystusa, to jest, zachowywać Jego przykazania. Jako Wszechmogącemu łatwiej Mu zbudzić zmarłego, niż nam pogrążonego we śnie. Ale kiedy tak oto rozprawiamy, nie wiadomo, dlaczego nam samym płyną łzy, a ducha wiary osłabia uczucie tęsknoty. Pożałowania godny jest los człowieka, a bez Chrystusa wszystko, czym żyjemy, daremne. O twarda i okrutna śmierci, która rodziny rozrywasz, przyjaciół dzielisz! Oto złamana już twoja potęga. Oto Ten, który groził ci wołaniem Ozeasza: "O śmierci, będę twoją śmiercią", strzaskał już twoje nienawistne jarzmo. (…) Jakże długo i wiele można by przywoływać z Pism świętych dla wspólnego pocieszenia. Ale niech nam wystarczy nadzieja zmartwychwstania i spojrzenie ku Zbawicielowi, w którym, na mocy wiary, już uważamy siebie za zmartwychwstałych, zgodnie ze słowami Apostoła: "Jeśli bowiem umarliśmy z Chrystusem, wierzymy, że z Nim również żyć będziemy". Czy wiecie państwo, kto pisał tak do swoich wiernych? Św. Braulion z Saragossy.