Opuścić strefę komfortu

(Łk 10,1-12.17-20)

Jezus wyznaczył jeszcze innych siedemdziesięciu dwu uczniów i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał.

Powiedział też do nich: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie! Oto posyłam was jak owce między wilki.

Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie. Gdy wejdziecie do jakiegoś domu, najpierw mówcie: Pokój temu domowi. Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co będą mieli: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiegoś miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: Przybliżyło się do was królestwo Boże».

Misja głoszenia Królestwa Bożego jest zadaniem bardzo poważnym i nie wolno nam zapominać, że angażującym całego człowieka. Jeśli idziesz jak owca między wilki, nie oczekuj, że będą lizali twoje rany. A i podręcznej apteczki z doraźnymi środkami poprawiającymi nastrój nie wolno ci zabierać. Owszem, jesteś człowiekiem, z właściwą człowiekowi ludzką naturą, potrzebujesz jeść, pić i mieć gdzie złożyć głowę do snu. Ale poza to, co najbardziej podstawowe nie należy wychodzić. Dlaczego właściwie tak jest? Dlaczego Jezus żąda od nas aż takiego radykalizmu? Dlaczego wszelkie udogodnienia: kanapy, podnóżki, szybkie środki komunikacji zdają się obce Jego narracji i Jego wymaganiom? Bo wie, że uśpiony komfortem głosiciel przestaje być głosicielem, staje się jedynie tubą. A głoszenie Królestwa Bożego musi wypływać z serca i to serca otwartego w każdym wymiarze przede wszystkim na Bożą łaskę. Cieszmy się, bo nasze imiona zapisane są w niebie! A to znaczy, że nigdy nie jesteśmy sami! Dla czegoś takiego warto opuścić raz na zawsze strefę własnego komfortu.