Św. Marcelina z Trewiru

Urodziła się w rodzinie prefekta Galii, na początku IV wieku. Ale wraz z nagłą śmiercią ojca musiała szybko wrócić do Rzymu i szybko dorosnąć, stając się opiekunką dwóch młodszych braci: Ambrożego i Satyra. Miała na szczęście finansowe środki, by sprostać temu zadaniu.  Jednak najgłębszym pragnieniem Marceliny było coś dużo większego, niż bezpieczne przeprowadzenie rodzeństwa z dzieciństwa w dorosłość. Jako głęboko wierząca chrześcijanka gorąco pragnęła, by – gdy już sami ruszą w świat - „nie mówili tylko o chrześcijańskich cnotach, ale stali się prawdziwie cnotliwymi”. I biorąc pod uwagę, że Ambroży stał się po latach biskupem Mediolanu, a Satyr jego najwierniejszym pomocnikiem w zarządzaniu diecezją, a do tego obaj dostąpili chwały ołtarzy, można chyba powiedzieć, że misja Marceliny zakończyła się sukcesem. Nie zakończyło się jednak w tym momencie jej życie. Od papieża Liberiusza otrzymała bowiem welon konsekrowanej dziewicy, oddając się odtąd ascezie i modlitwie. A gdy bracia zaprosili ją do Mediolanu, to stała się tam takim wzorem chrześcijańskiego życia dla innych kobiet, że św. Ambroży poświęcił jej jedno ze swoich dzieł zatytułowane "De virginibus". Kiedy zaś i on i Satyr w końcu umarli, to ona, Marcelina, najstarsza z rodzeństwa, historie ich życia przekazała do spisania diakonowi Paulinowi i 17 lipca 398 roku dołączyła do swoich braci. A skoro wspominamy ją dzisiaj jako świętą, to znaczy, że wierzymy, iż miejscem tego spotkania było niebo.