Dlaczego nie czynicie tego, co mówię?

Łk 6,43-49 

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Nie ma drzewa dobrego, które by wydawało zły owoc, ani też drzewa złego, które by dobry owoc wydawało. Po własnym owocu bowiem poznaje się każde drzewo; nie zrywa się fig z ciernia, ani z krzaka jeżyny nie zbiera się winogron. Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro, a zły człowiek ze złego skarbca wydobywa zło. Bo z obfitości serca mówią jego usta.

Czemu to wzywacie Mnie: „Panie, Panie!”, a nie czynicie tego, co mówię? Pokażę wam, do kogo podobny jest każdy, kto przychodzi do Mnie, słucha słów moich i wypełnia je.

Podobny jest do człowieka, który buduje dom: wkopał się głęboko i fundament założył na skale. Gdy przyszła powódź, wezbrana rzeka uderzyła w ten dom, ale nie zdołała go naruszyć, ponieważ był dobrze zbudowany.

Lecz ten, kto usłyszał, a nie wypełnił, podobny jest do człowieka, który zbudował dom na ziemi bez fundamentu. Gdy rzeka uderzyła w niego, od razu runął, a ruina owego domu była wielka».

Panie, Panie! Łk 6,46

Jezus nie deprecjonuje wołania, które człowiek do Niego kieruje. Zwraca uwagę, że słowa są efektem podjętej decyzji, ukierunkowania na cel. Skoro więc wiemy, dlaczego Go wzywamy, to z jakiego powodu nie korzystamy z Jego sugestii i informacji, jakie nam podaje?

Pytanie: „Dlaczego nie czynicie tego, co mówię?”, wprowadzające w przypowieść o dwóch budowlach, pokazuje, że Bóg traktuje nas poważnie i ofiarowuje oparcie oraz aktywne współuczestnictwo w naszym życiu. Uznanie w Nim Osoby, kultura komunikacji i świadomość Jego kompetencji (Wszechwiedzy, Wszechmocy i Miłości do nas) wydają się tu fundamentalne. A warto, przede wszystkim ze względu na to, kim On jest. Bo z Nim i w Nim widzimy świat od właściwej strony.