Jego obecność nie przygniata, lecz uwalnia

Łk 13,10-17 

Jezus nauczał w szabat w jednej z synagog. A była tam kobieta, która od osiemnastu lat miała ducha niemocy: była pochylona i w żaden sposób nie mogła się wyprostować.

Gdy Jezus ją zobaczył, przywołał ją i rzekł do niej: «Niewiasto, jesteś wolna od swej niemocy». Położył na nią ręce, a natychmiast wyprostowała się i chwaliła Boga.

Lecz przełożony synagogi, oburzony tym, że Jezus uzdrowił w szabat, rzekł do ludu: «Jest sześć dni, w które należy pracować. W te więc przychodźcie i leczcie się, a nie w dzień szabatu!»

Pan mu odpowiedział: «Obłudnicy, czyż każdy z was nie odwiązuje w szabat wołu lub osła od żłobu i nie prowadzi, by go napoić? A owej córki Abrahama, którą Szatan osiemnaście lat trzymał na uwięzi, czy nie należało uwolnić od tych więzów w dzień szabatu?» Na te słowa wstyd ogarnął wszystkich Jego przeciwników, a lud cały cieszył się ze wszystkich wspaniałych czynów, dokonywanych przez Niego.

Niewiasto, jesteś wolna od swej niemocy. Łk 13,12

Jest wiele rzeczy, które przygniatają człowieka ku ziemi. Uginając się pod ciężarem życia, zawężamy nasz horyzont do tego, co pod stopami. Tracimy z oczu słońce, niebo, drugiego człowieka. Ogarnia nas niemoc. Zostaje tylko ciężar, który niesiemy, i problemy do rozwiązania. Nie potrafimy się wyprostować, by zobaczyć świat takim, jakim jest, i człowieka obok siebie. Jezus staje dziś przed nami i mówi: „Wolna (wolny) jesteś od swej niemocy”. Jego obecność nie przygniata, lecz uwalnia. Prostuje to, co krzywe; upraszcza to, co splątaliśmy. Usłyszmy i zaufajmy Jego słowu.