Ciągle żniwo wielkie i ciągle dobrych robotników za mało

Mt 9,35–10,1.5a.6-8 

Jezus obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelię o królestwie i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości.

A widząc tłumy, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce niemające pasterza. Wtedy rzekł do swych uczniów: «Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo».

Wtedy przywołał do siebie dwunastu swoich uczniów i udzielił im władzy nad duchami nieczystymi, aby je wypędzali i leczyli wszystkie choroby i wszelkie słabości. Tych to dwunastu wysłał Jezus i dał im takie wskazania: «Idźcie do owiec, które poginęły z domu Izraela. Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie. Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy. Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie».

A widząc tłumy, [Jezus] litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce niemające pasterza. Mt 9,36

Piękna scena. Jezus uczy tłumy, leczy choroby i słabości. A ponieważ potrzeby w tym względzie są wielkie, z podobną misją wysyła swoich uczniów. Dlaczego jednak, tłumacząc oddanie Jezusa tej sprawie, ewangelista pisze, że ci ludzie byli znękani? Przez kogo, jego zdaniem, byli opuszczeni? Przez swoich pasterzy. Stawiano przed nimi ogromne wymagania, a że nie byli w stanie ich zrealizować, uważano ich za niewartych czasu. A Jezus widział ich głód Boga. I wielką potrzebę, by poznali prawdę o Nim. By dowiedzieli się, że Bóg ich kocha, że Mu na nich zależy. Dziś takich znękanych i opuszczonych też nie brakuje. Ciągle żniwo wielkie i ciągle dobrych robotników za mało.