Niestety, nie przekonuje mnie to. Bowiem wszystko tu podporządkowujemy jakiejś szerszej "idei", w której odczucie jednostki pozostaje nieco na drugim planie. W przypadku gwałtu na kobiecie, ona zostaje sama ze swoją traumą i swoim upokorzeniem, a ludzie którzy jej współczują pozostają z bezsilnością. Zło zasiane wciąż jest i kiełkuje. Nie wiem czy może ją przekonać opowieść o tym, że zło jej wyrządzone nie zostanie zapomniane. W przypadku kiedy ta kobieta jeszcze zostaje zabita, nawet i tym nie możemy jej pocieszyć. Zostajemy więc z naszymi małymi (w ujęciu poważnej teologii) problemami i rozpaczami tu na ziemi. Pytanie brzmi, jaki więc sens ma to cierpienie i rozpacz. Moim zdaniem to niestety problem z którym teologia sobie nie radzi póki co, mimo rozmaitych szerokich teorii. ja jako człowiek wierzący lecz wątpiący często i mocno, nie radzę sobie z tą kwestią w najmniejszym stopniu.