107,6 FM
Wyszukano wyników: 3159
Dobrze żyć – to wiele. Dobrze umrzeć – to wszystko
O śmierci to nawet często rozmyślałam, ale pewnego dnia przyszła mi taka myśl do głowy: czy po mojej śmierci ktoś pomodli się za moją duszę? – napisała na internetowej stronie Apostolstwa Dobrej Śmierci pani Jadwiga. Trzeba o śmierci myśleć, trzeba o niej pamiętać, bo jak mówił kard. Joseph Ratzinger, jeśli będziemy wypierać się śmierci, to nie nauczymy się także obchodzić właściwie z życiem.
Twoja wina jest zmazana
Gdy Izajasz ujrzał Chwałę Pana, przeraził się: „Biada mi! Jestem zgubiony!”. Co ciekawe, podobna była reakcja rybaka Piotra, który na widok Jezusa krzyknął:
„Odejdź ode mnie, Panie, bo jestem człowiekiem grzesznym” (Łk 5, 8).
Serafin dotknął ust Izajasza rozpalonym węglem i oznajmił: „Twoja wina jest zmazana, zgładzony twój grzech”, a Piotr usłyszał: „Nie bój się, odtąd ludzi będziesz łowił”.
Rozlana miłość
Wyprowadzenie wody z twardej spieczonej słońcem skały było cudem. „Mojżesz uczynił tak na oczach starszyzny izraelskiej” – czytamy w Księdze Wyjścia. Paweł pisze o miłości rozlanej przez Ducha Świętego, a Jezus rozpoczynający dialog z Samarytanką od słów: „Daj mi pić” zapewnia:
Kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki
(J 4,14).
Edukacja seksualna po katolicku - znakomity przykład
Piękno i głęboki sens ludzkiej seksualności: w służbie miłości, a nie w oderwaniu od niej – ukazuje książka: „Powiedz mi, co to jest miłość?”, autorstwa Inès de Franclieu, która wydana została niedawno w polskim tłumaczeniu. Może być ona cenną pomocą rodzicom w edukacji seksualnej dzieci, rekomendowaną przez Związek Dużych Rodzin „Trzy Plus”. Książka jest przeznaczona dla rodziców i dzieci od 5 do 12 lat.
Był jak magnes
W aktualnym, 19. numerze „Gościa Katowickiego” na 8 maja wspominamy zmarłego 17 kwietnia Wihelma Iwaneckiego z Siemianowic Śląskich. Poniżej przedstawiamy świadectwa osób z nim związanych - kapłanów oraz żony, dzieci i wnuków. - Bardzo mi go brakuje, ale nie płaczę. Żyję dalej dla Pana Boga - mówi żona śp. Wilhelma Anna.
Akcja czytania Prawa Bożego
Zanim podzielę się moimi skojarzeniami podpowiedzianymi mi przez niedzielną Liturgię Słowa przywołam parę zdań O. Ludwika Wiśniewskiego: to nie jest tak, że z jednej strony jest obóz anielski, a z drugiej diabelski. Ja bym apelował do polityków: postawmy kropkę. Nie ma takiej wagi, która by zważyła, kto, ile winien. Jeśli będziemy chcieli się rozliczyć, to się nie rozliczymy, to piekło jeszcze wzrośnie.
Nikt nie jest samotną wyspą
Jeden Bóg w trzech Osobach jest idealną wspólnotą. A ponieważ stworzył nas na swój obraz i podobieństwo, pragnie, byśmy dojrzewali w wierze we wspólnocie. Razem.
Tymczasem są wprawdzie liczne członki, ale jedno ciało. Nie może więc oko powiedzieć ręce: „Nie jesteś mi potrzebna”, albo głowa nogom: „Nie potrzebuję was”
(1 Kor 12,20-21).
Wołanie o pomoc
Kolejne spotkanie w Asyżu. Gesty pojednania są potrzebne i ważna jest modlitwa o pokój. Nawet jeśli wydaje się nam, że Bóg nas nie słyszy i powtarzamy za prorokiem: „Jak długo, Panie, mam wzywać pomocy – a Ty nie wysłuchujesz? (…) Dlaczego ukazujesz mi niegodziwość i przyglądasz się nieszczęściu? Oto ucisk i przemoc przede mną, powstają spory, wybuchają waśnie”. (Ha 1,2-3).
Barczentewicz: Jesteśmy na równi pochyłej
Jest mi autentycznie smutno i przykro, że do przeważającej liczby posłów nie docierają racjonalne argumenty medyczne i genetyczne, ani natury prawnej i sumienia. Ci posłowie stawiają się świadomie i dobrowolnie poza wspólnotą Kościoła - tak dr Maciej Barczentewicz, ginekolog, prezes zarządu Fundacji Instytut Leczenia Niepłodności Małżeńskiej w Lublinie skomentował dla KAI przyjęcie dziś przez Sejm rządowego projektu ustawy "o leczeniu niepłodności".
Z kazaniami jest źle? Serio?
Ten komentarz jest odpowiedzią na krytykę polskich kazań. Ostatecznie zainspirował mnie Piotr Żyłka ("Do seminarzystów i księży") i Małgorzata Wałejko ("Nie-Dobra Nowina. Bóg polskich kazań"). Ale że sprawa ta siedzi mi od dawna na wątrobie, to i ja powiem szczerze, co myślę. Najpierw będzie to komentarz emocjonalny, a potem refleksja systematyczna, w której jednak nie pożegnamy się całkiem z emocjami.
