Abp Galbas do konsekrowanych: Dawajmy przykład, ale umiejmy się też odezwać

Arcybiskup w homilii przypomniał, że święto Ofiarowania Pańskiego, to także święto Przedstawienia Jezusa w świątyni, święto Matki Bożej Gromnicznej, a na Wschodzie - Hypapante, czyli Święto Spotkania. Jak mówił, daje ono lekcję duchowości ofiarowania, czyli składania Bogu ofiary z tego wszystkiego, co mamy i kim jesteśmy.

Podkreślał, że Maryja jest matką Jezusa, ale nie jest Jego właścicielką, a Józef jest opiekunem Jezusa, ale nie jest Jego właścicielem. Bo Jezus należy do Ojca. Nie inaczej jest z naszym życiem. ‒ Gdy to pojmiemy stanie się ono dużo lżejsze, spokojniejsze i szczęśliwsze, bo zrozumiemy, że nie wszystko zależy od nas, że nie jesteśmy absolutnymi panami siebie samych, że nie wszystko musi być na naszej głowie i na naszych barkach ‒ tłumaczył arcybiskup Galbas. 

Zachęcał obecnych do praktykowania „duchowości ofiarowania”. ‒ To sprawi, że ani szczęście, ani nieszczęście nas nie popsuje. Bo w szczęściu nie popadniemy w pychę (…), a w nieszczęściu nie popadniemy w rozpacz ‒ wyjaśniał. ‒Duchowość ofiarowania sprawi też, że nasze życie będzie solidniejsze, moralnie lepsze, bardziej wierne ‒ dodał.

Hierarcha wskazywał także, że los Chrystusa, jest losem ludzi chrystusowych. Starzec Symeon dostrzegł, że powołanie Chrystusa jest także powołaniem Maryi, a potem powołaniem wszystkich, którzy się z Chrystusem jednoczą. ‒ I jak Chrystus doświadczył cierpienia, tak doświadczy go też Maryja ‒ przypominał metropolita katowicki dodając, że Niepokalane Serce będzie krwawić z powodu odrzucenia i odrzucania Chrystusa.

Arcybiskup Galbas podkreślał, że dzisiejsze święto jest także lekcją świadectwa składanego o Chrystusie. ‒ Maryja i Józef przybyli do świątyni, aby przedstawić Chrystusa Bogu, ale stało się też coś odwrotnego, także Bóg Ojciec przedstawia Chrystusa światu, a czyni to poprzez usta dwojga staruszków, obdarzonych darem proroctwa ‒ tłumaczył wskazując na prorokinię Annę i starca Symeona.

Metropolita katowicki zachęcał do dawania świadectwa o Jezusie. ‒ Obyśmy pośród tego świata umieli dostrzec obecność Chrystusa; pośród świata, który w zdecydowanej większości Chrystusa nie widzi, nie uznaje, nie szanuje i nie chce ‒ mówił. Mamy to czynić najpierw i przede wszystkim przykładem naszego życia, a potem słowem.  ‒ Jeśli jest słowo bez przykładu, to jest ono niczym cymbał brzmiący; nieskuteczne, a nawet zniechęcające czy gorszące. Zwłaszcza słowo księży, liderów chrześcijańskich wspólnot, czy katechetów. Ale jeśli jest tylko przykład, a nie ma słowa, to też czasem może nie wystarczyć. Może nie być dostrzeżone i usłyszane ‒ dodawał. ‒ Dawajmy więc przykład, ale umiejmy się też odezwać ‒ zachęcał.

Arcybiskup przyznał, że osobiście nie lubi określenia „osoby konsekrowane”, bo widzi w nim jakieś niepotrzebne uprzywilejowanie, jakąś „lepszość”. ‒ Często ludzie świeccy, którzy nie składali dodatkowej konsekracji, a którzy najczęściej żyją w rodzinach, intensywniej niż my praktykują czystość, ubóstwo i posłuszeństwo. Na mniej ich stać, mniej mogą, bardziej dbają ‒ wskazywał.

Zwracając się do osób konsekrowanych przypomniał, że Kościół oczekuje od nich przede wszystkim życia radykalnie poświęconego Bogu. „Zadaniem składających profesję rad ewangelicznych jest przede wszystkim życie swoją konsekracją” ‒ cytował Katechizm Kościoła Katolickiego. Jak tłumaczył, życie swoją konsekracją ma być darem radośnie ofiarowanym Bogu, a nie wymuszoną, nieszczęśliwą daniną.

Dziękował osobom konsekrowanym za to wszystko co robią w archidiecezji katowickiej, ale jeszcze bardziej za to, że są. Prosił ich, aby byli jeszcze wierniej, jeszcze wyraźniej i jeszcze głębiej. By poświęcali się służbie Bożej i byli oddani dla dobra Kościoła. Zachęcał do modlitwy „o to, byśmy się nie wyjałowili, byśmy pamiętali, że nie wystarczy wyrecytowanie albo odnowienie swojej konsekracji, ale potrzebne jest życie swoją konsekracją.”