Jezus - brama do życia

J 10, 11-18

Jezus powiedział:
«Ja jestem dobrym pasterzem. Dobry pasterz daje życie swoje za owce. Najemnik zaś i ten, kto nie jest pasterzem, którego owce nie są własnością, widząc nadchodzącego wilka, opuszcza owce i ucieka, a wilk je porywa i rozprasza; najemnik ucieka, dlatego że jest najemnikiem i nie zależy mu na owcach.

Ja jestem dobrym pasterzem i znam owce moje, a moje Mnie znają, podobnie jak Mnie zna Ojciec, a Ja znam Ojca. Życie moje oddaję za owce. Mam także inne owce, które nie są z tej zagrody. I te muszę przyprowadzić, i będą słuchać głosu mego, i nastanie jedna owczarnia, jeden pasterz.

Dlatego miłuje Mnie Ojciec, bo Ja życie moje oddaję, aby je znów odzyskać. Nikt Mi go nie zabiera, lecz Ja sam z siebie je oddaję. Mam moc je oddać i mam moc je znów odzyskać. Taki nakaz otrzymałem od mojego Ojca».

Ja jestem bramą owiec. J 10,9

Jezus jest bramą. I tylko ona prowadzi do życia. Dla wielu to stwierdzenie może być zbyt ciasne lub radykalne. Dzisiaj trudno przyjmuje się prawdy kreślone wyraźną kreską. Łatwiej wszystko rozmyć w stwierdzeniach: „przecież jestem dobrym człowiekiem i nie potrzebuję Kościoła” lub „szukam duchowości uniwersalnej”.

Ale Jezus nie zaprasza do systemu, lecz do relacji. Nie do praktyk, ale do bliskości. Ciasna jest ta brama, bo przechodzi się przez nią sercem. Ciasna, bo miłość domaga się wyłączności: tylko Ty i ja. Wchodzić przez tę bramę to przyjąć, że zostałem umiłowany przez Jezusa aż po krzyż. I odpowiedzieć. Nie połowicznie, ale całym sobą.