Zapominamy, że nie jesteśmy bogami

Mt 7,1-5 

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni. Bo takim sądem, jakim sądzicie, i was osądzą; i taką miarą, jaką wy mierzycie, wam odmierzą.

Czemu to widzisz drzazgę w oku swego brata, a nie dostrzegasz belki we własnym oku? Albo jak możesz mówić swemu bratu: Pozwól, że usunę drzazgę z twego oka, podczas gdy belka tkwi w twoim oku? Obłudniku, usuń najpierw belkę ze swego oka, a wtedy przejrzysz, ażeby usunąć drzazgę z oka twego brata».

Nie sądźcie, abyście nie byli sądzeni. Mt 7,1

Ten, kto osądza, zawsze się myli (...), gdyż stawia siebie na miejscu Boga, który jest jedynym Sędzią: stawia się właśnie na tym miejscu, a to nie jest jego miejsce!”. To fragment jednej z homilii papieża Franciszka. Zapominamy o naszym miejscu w szeregu. Zapominamy o naszych poznawczych ograniczeniach. Zapominamy, że i my nosimy w swoim oku niejedną drzazgę lub belkę. Zapominamy, że nie jesteśmy bogami. Ta „duchowa skleroza” każe nam siadać na niewłaściwym miejscu. Stawać się sędziami w niewłaściwej sprawie. Oskarżamy i osądzamy innych, a nie siebie. Lekarstwem jest zamiana miejsc i wołanie o miłosierdzie dla siebie.