Bóg myśli inaczej niż każdy z nas

Łk 2,41-51 

Rodzice Jezusa chodzili co roku do Jerozolimy na Święto Paschy. Gdy miał On lat dwanaście, udali się tam zwyczajem świątecznym. Kiedy wracali po skończonych uroczystościach, został Jezus w Jerozolimie, a tego nie zauważyli Jego rodzice. Przypuszczając, że jest w towarzystwie pątników, uszli dzień drogi i szukali Go wśród krewnych i znajomych.

Gdy Go nie znaleźli, wrócili do Jerozolimy szukając Go.

Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami.

Na ten widok zdziwili się bardzo, a Jego Matka rzekła do Niego: „Synu, czemuś nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie”.

Lecz On im odpowiedział: „Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?” Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział.

Potem poszedł z nimi i wrócił do Nazaretu; i był im poddany.
A Matka Jego chowała wiernie te wspomnienia w swym sercu.

W tym, co należy do mojego Ojca… Łk 2,49

Sposób funkcjonowania Jezusa, Boga-człowieka: w bliskości Ojca, pomiędzy ludźmi. Dwie rzeczywistości zaplatające się, ale z priorytetem tej pierwszej. Ontologiczna równość Jezusa z Ojcem każe przesuwać wzrok w ocenie Jego działania i słów na Boga, a nie na ich psychologiczną czy antropologiczną interpretację. Bóg myśli inaczej niż każdy z nas, myśli szerzej, z większą miłością i głębszym zaangażowaniem. Podjęcie proponowanego przezeń kontaktu owocuje naszym odrodzeniem. Pojawiające się pytania, także w stylu: „czemu nam to zrobiłeś?”, postawione Jemu pozwalają usłyszeć odpowiedź i choć częściowo zrozumieć.