Jezus przemienia to, co zwyczajne, w rzeczywistość pełną łaski

J 2,1-11 

W Kanie Galilejskiej odbywało się wesele i była tam Matka Jezusa.
Zaproszono na to wesele także Jezusa i Jego uczniów. A kiedy zabrakło wina, Matka Jezusa mówi do Niego: „Nie mają już wina”.
Jezus Jej odpowiedział: „Czyż to moja lub Twoja sprawa, Niewiasto? Jeszcze nie nadeszła godzina moja”.
Wtedy Matka Jego powiedziała do sług: „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie”.

Stało zaś tam sześć stągwi kamiennych przeznaczonych do żydowskich oczyszczeń, z których każda mogła pomieścić dwie lub trzy miary.
Rzekł do nich Jezus: „Napełnijcie stągwie wodą”. I napełnili je aż po brzegi. Potem do nich powiedział: „Zaczerpnijcie teraz i zanieście staroście weselnemu”. Ci zaś zanieśli.

A gdy starosta weselny skosztował wody, która stała się winem, i nie wiedział, skąd ono pochodzi, ale słudzy, którzy czerpali wodę, wiedzieli, przywołał pana młodego i powiedział do niego: „Każdy człowiek stawia najpierw dobre wino, a gdy się napiją, wówczas gorsze. Ty zachowałeś dobre wino aż do tej pory”.

Taki to początek znaków uczynił Jezus w Kanie Galilejskiej. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie.
 

Rzekł do nich Jezus: „Napełnijcie stągwie wodą!” I napełnili je aż po brzegi. J 2,7

Cud w Kanie objawia głęboką prawdę o naturze mesjańskiej misji Jezusa: przemienia to, co zwyczajne, w rzeczywistość pełną łaski. Woda, symbol codzienności i ludzkiej ograniczoności, staje się winem – znakiem błogosławieństwa i obfitości. Ta przemiana dokonuje się w kontekście ludzkiego braku, który staje się przestrzenią działania Boga. Posłuszeństwo sług, którzy napełniają stągwie „aż po brzegi”, ukazuje, że pełnia błogosławieństwa rodzi się z ufnego wykonania Bożych poleceń, nawet jeśli nie rozumie się ich sensu. W Kanie rozpoczyna się droga, na której Pan przemienia niedostatek człowieka w radość, jeśli ten pozwoli się prowadzić i zaufa Słowu.