św. Mikołaj

Kiedy dajemy prezent, w istocie ofiarowujemy drugiemu człowiekowi cząstkę siebie. I paradoksalnie w naszym dramatycznie materialistycznym świecie przypomina nam o tym święty Mikołaj. Ale nie ten, który jest ikoną radosnej konsumpcji, tylko ten, który urodził się ok. 270 roku w Patras, na terenie dzisiejszej Turcji, a w historii Kościoła zapisał się jako biskup oddalonej o mniej więcej 80 km na wschód Miry. Ponieważ był to czas prześladowań chrześcijan, także Mikołaj trafił do więzienia, choć trudno dziś orzec, czy stało się to przed rokiem 313, kiedy to cesarz Konstantyn Wielki zezwolił w końcu chrześcijanom na otwarte praktykowanie swojej religii, czy może kilka lat po roku 313, gdy cesarz Licyniusz walcząc z Konstantynem, zarządził restaurację starych rzymskich wierzeń w Imperium. To zresztą są nieistotne szczegóły w kontekście tego, co zwykliśmy kojarzyć z biskupem Mikołajem. A tym czymś są… nie tyle prezenty, co dary, z pomocą których chrześcijańska gmina Miry, pod jego przewodnictwem, przychodziła z pomocą najbiedniejszym. Dając coś z siebie innym, tamtejsi wierni stawali się dla nich źródłem radości i szczęścia. Na tym polega najgłębszy sens podarków, które praktykujemy na pamiątkę narodzin biskupa Mikołaja dla nieba 6 grudnia około roku 335 – mają być one świadectwem miłosierdzia i autentycznej miłości wobec bliźnich, a nie jedynie dźwignią handlu w przedświątecznym okresie.