Dz 14, 19-28

Podburzyli tłum, ukamienowali Pawła i wywlekli go za miasto, sądząc, że nie żyje (Dz 14,19b)

Jak często mamy żal do Boga o to, że nasze życie ułożyło się inaczej niż sobie wyobrażaliśmy? Podejmujemy działanie, oczekując zamierzonych efektów, a gdy te nie nadejdą…co z tym robimy? Czy to na pewno powód, by porzucać posłuszeństwo Bogu? Apostoł Paweł prawie umarł w czasie wypełniania swojej misji - a jednak nie porzucił jej, nie zbuntował się wobec Boga. Wrócił do służby w pierwszym możliwym momencie, co więcej, zachęcał innych do wytrwania w wierze. Według ludzkiej logiki wydaje się, że miał prawo oczekiwać tylko tego, co dobre, skoro całe swoje życie poświęcił dla Jezusa. Jednak perspektywa Królestwa Bożego przewyższa to rozumowanie. To właśnie fundament wiary i bezgranicznej miłości do Zbawiciela, uzdalnia człowieka do radykalnego posłuszeństwa, ponad lękiem czy dyskomfortem. Być wiernym w wygodnych okolicznościach potrafią ludzie nawet bez wiary. Dlatego właśnie w momentach największych wyzwań, a może nawet rozczarowań mamy okazję do czystej, dojrzałej miłości wobec Boga. 
 

J 14, 27-31a

Jezus powiedział do swoich uczniów:
«Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się nie lęka. Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie.

A teraz powiedziałem wam o tym, zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to stanie. Już nie będę z wami wiele mówił, nadchodzi bowiem władca tego świata. Nie ma on jednak nic swego we Mnie. Ale niech świat się dowie, że Ja miłuję Ojca i że tak czynię, jak Mi Ojciec nakazał».

Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. J 14,27a

Jezus mówi o pokoju, który daje swoim uczniom – ale nie takim, jaki daje świat. Pokój świata to niekiedy tylko chwilowe poczucie bezpieczeństwa lub zwyczajowy „święty spokój”. Pokój Jezusa jest inny. To głęboka pewność, że nawet wśród lęku i cierpienia jesteśmy w ręku Boga. Jezus wypowiada te słowa tuż przed swoją męką – wie, co Go czeka, a mimo to mówi o pokoju. To nie jest ucieczka od trudności, ale obecność Boga pośród nich. Pokój Jezusa rodzi się z zaufania Ojcu i z miłości, która nie zna granic. Dziś ten sam pokój może zamieszkać w naszym sercu. Nie trzeba rozumieć wszystkiego – wystarczy przyjąć Jego obecność i pozwolić, by to On niósł nas przez to, co trudne.

IHS wpisane w okrąg o dwunastu promykach. To znak, który zamyka w sobie najgłębszą tajemnicę wiary. To także znak rozpoznawczy dzisiejszego patrona, św. Bernardyna ze Sieny, który towarzyszył mu zawsze wymalowany na drewnianej tabliczce, gdy ten franciszkanin głosił zabranym ludziom kazania. IHS - monogram imienia 'Jezus' pisanego greką, pierwsze trzy litery imienia Zbawiciela. Oczywiście można też zapomnieć o greckich korzeniach tych trzech liter i rozwinąć je tak, jak czynią to niektórzy, tłumacząc IHS jako skrót od łacińskiego wyrażenia: Jesus Hominum Salvator - Jezus ludzi Zbawiciel. I tak i tak wszystko się zgadza. A ta reszta owego niezwykłego logotypu, którym posługiwał się dzisiejszy święty, by imię Chrystusa było przez wiernych błogosławione w kościołach i na placach całej XV-wiecznej Italii? Okrąg z promieniami. Bóg Ojciec, z Którego Syn się rodzi i do Którego prowadzi ludzi. Światłość ze światłości. Ale też symbol konsekrowanej Hostii. I te dwanaście promieni,  czyli w wąskim ujęciu dwunastu Apostołów, a w szerokim każdy z nas, gdy stanie się drogą, po której owa Boża jasność, miłość, prawda może dotrzeć do ludzi i ich zmienić. Św. Bernardyn ze Sieny nie był oczywiście tym, który wymyślił monogram IHS, ale z całą pewnością to on, tworząc z niego powszechnie rozpoznawalny symbol, zapoczątkował kult Najświętszego Imienia Jezus, w którym wszystko jest możliwe. Nawet to, że człowiek o słabym i ochrypłym głosie stanie się jednym z największych kaznodziejów średniowiecznego Kościoła.

Zobacz cykl audycji Radia eM:

• NA POCZĄTKU BYŁO SŁOWO  
• ŚWIĘCI Z NIEBA ŚCIĄGNIĘCI