Miłość nie jest dodatkiem

(J 13, 31-33a. 34-35)

Po wyjściu Judasza z wieczernika Jezus powiedział: «Syn Człowieczy został teraz otoczony chwałą, a w Nim Bóg został chwałą otoczony. Jeżeli Bóg został w Nim otoczony chwałą, to i Bóg Go otoczy chwałą w sobie samym, i to zaraz Go chwałą otoczy.

Dzieci, jeszcze krótko jestem z wami. Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie. Po tym wszyscy poznają, że jesteście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali».

Bez niej, bez miłości, po prostu nie da się żyć. Potrzebujemy jej jak powietrza. Bo kiedy nie kochamy i nie czujemy się kochani, obumieramy, a życie traci sens.

Bez niej, bez miłości, nie ma też chrześcijaństwa. Ona jest sercem naszej wiary. Tego uczy Chrystus powierzając nam nowe przykazanie. Miłość nie jest bowiem dodatkiem do życia, dobrem okazjonalnym czy przejściowym. To styl naszego życia. Tylko czy naprawdę jesteśmy uczniami Jezusa? Czy rzeczywiście kochamy jedni drugich?