Obiecuje jedno

/Łk 23,35-43/

Gdy ukrzyżowano Jezusa, lud stał i patrzył. Lecz członkowie Wysokiej Rady drwiąco mówili: ”Innych wybawiał, niechże teraz siebie wybawi, jeśli On jest Mesjaszem, Wybrańcem Bożym”. Szydzili z Niego i żołnierze; podchodzili do Niego i podawali Mu ocet, mówiąc: ”Jeśli Ty jesteś królem żydowskim, wybaw sam siebie”. Był także nad Nim napis w języku greckim, łacińskim i hebrajskim: ”To jest król żydowski”. Jeden ze złoczyńców, których tam powieszono, urągał Mu: ”Czy Ty nie jesteś Mesjaszem? Wybaw więc siebie i nas”. Lecz drugi, karcąc go, rzekł: ”Ty nawet Boga się nie boisz, chociaż tę samą karę ponosisz? My przecież sprawiedliwie, odbieramy bowiem słuszną karę za nasze uczynki, ale On nic złego nie uczynił”. I dodał: ”Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa”. Jezus mu odpowiedział: ”Zaprawdę powiadam ci: Dziś ze Mną będziesz w raju”.

Lud stał i patrzył. Członkowie Wysokiej Rady drwili. Bezradność jednych i satysfakcja drugich. Cóż to za król, który kończy na krzyżu ziemskie życie? Który niczego nie dokonał, niczego nie posiada, ze wszystkiego jest ogołocony?

Prawdziwa władza Jezusa jest jakby na uwięzi. Niemal niezauważalna dla bezsilnych gapiów czy pełnych szyderstwa uczonych. Bo w panowaniu Jezusa nie ma nic z przepychu i zewnętrznego bogactwa. Jego władza nie przywraca dobrostanu, poczucia komfortu i bezpieczeństwa. On wszystkim przegranym, bezsilnym, słabym, zatwardziałym grzesznikom zasługującym na śmieć, właśnie tym, Jezus Chrystus, Król i Pan całego Wszechświata, obiecuje jedno – życie wieczne. I dotrzymuje słowa. Uwierzył w to jeden ze złoczyńców, gdy wyznał „Jezu, wspomnij na mnie, gdy przyjdziesz do swego królestwa”. Oto prawdziwy Król.