" Gdy się ją zgłębi, gdy się ją wreszcie pozna, to okazuje się, że kryje ona prawdę tak prostą, tak oczywistą, że aż dziw. Jak można było ją wcześniej prześlepić? Tak poznanej miłości nie sposób pomylić z niczym innym."

No właśnie!
Wszystko co nieznane, wydaje się być skomplikowane.
Są dwa rodzaje miłości:
Miłość ziemska, która jest aktem woli, czyli świadomego wyboru dobra, a więc silnej woli bycia sprawiedliwym i miłosiernym.
Miłość niebiańska, która jest darem Boga. Jest ona silną więzią duchową z innymi osobami też obdarzonymi tą miłością, dającą poczucie niczym niezmąconej bliskości osób.
Taka miłość panuje w Niebie, taką miłość ma Chrystus do Kościoła, czyli tych, którzy w nim tkwią, jak latorośl w krzewie winnym, oraz taka miłość łączy oblubieńców i potem małżonków.
Czyż to nie jest proste?!
I jakie wspaniałe!

...a i jeszcze zapomniałem napisać:
Miłością niebiańską obdarowywani są jedynie ci, którzy najpierw spełnią wymogi miłości ziemskiej, a w przypadku oblubieńców, wymogi te muszą spełnić rodzice, lub opiekunowie dzieci, które wychowane w takiej miłości, nabierają zdolności do miłości oblubieńczej.
Sprawiedliwość, to oddanie każdemu tego, co mu się należy, czyli wypełnienie Dekalogu.
Miłosierdzie, to dawanie ze swojego potrzebującemu.
Potrzebujący, to taki, który nie jest w stanie samodzielnie zaspokoić swoich życiowo niezbędnych potrzeb.