Mówienie wprost, szczerze, nie jest w dzisiejszym świecie w cenie. Powiem więcej, manipulowanie słowem, gry pozorów, szeroko pojęty relatywizm stają się życiową normą w wielu środowiskach. Królują półprawdy, półśrodki, granice tracą swoją ostrość. Prawda jest naga, bezbronna, odsłonięta i nieatrakcyjna. A jednak niezłomna, silna, stała, nie dająca spokoju. Niełatwo jest dziś być świadkiem Chrystusa, ale czy kiedyś było łatwiej? Jest w Prawdzie taka moc, która sprawia, że nawet najwięksi wrogowie nie potrafią na nią zupełnie zobojętnieć. Jeśli nie wierzą, negują, czy zaprzeczają, to dlatego, że nie daje im ona spokoju, budzi lęki, wyrzuty, frustracje i złość. Bo są wobec niej bezsilni, bo nie poznali ani Ojca, ani Syna. Tak wybrali. Miotają się, próbują wyśmiać, zakrzyczeć, wyprzeć ze swojego małego świata. A ona niezmiennie trwa. Boże, dziękuję Ci za Ducha Prawdy, za Ducha Pocieszyciela, za Ducha, który jest świadkiem. Wiedziałeś, że sam nie dam rady, że jestem tylko człowiekiem, że potrafię w momencie utracić ostrość widzenia. „Wierzę w Ducha Świętego, Pana i Ożywiciela, który od Ojca i Syna pochodzi”, Duchu Święty, przyjdź, umocnij mnie, dodaj sił, bym był godnym świadkiem Chrystusa.