Nigdy nie potrafiłem zrozumieć tej surowości Gabriela wobec Zachariasza. Jakieś światło przyszło, kiedy usłyszałem pewną wschodnią przypowieść. Był sobie człowiek, który chciał w każdym miejscu na świecie stąpać po miękkim podłożu. I postanowił cały świat wyłożyć futerkiem. Zobaczył to pewien starzec i zapytał: „A nie prościej założyć buty wyłożone futerkiem?”. Co ta przypowieść ma wspólnego z historią o Zachariaszu? Chodzi o nasze sądy na podstawie jedynie tego, co widzą nasze oczy. Anioł widzi i rozumie znacznie więcej niż my. On nie tylko usłyszał, co Zachariasz powiedział, ale znał nastawienie jego serca. Serce Maryi, pomimo ludzkich pytań, wypełnione było ufnością. Trochę tej ufności jednak Gabriel w Zachariaszu znalazł, skoro skończyło się jedynie na kilku niemych miesiącach, a cud życia w niepłodnym łonie Elżbiety dokonał się. Bo wystarczy naprawdę niewiele, by sprowokować Boga do czynienia rzeczy wielkich.