Ewangelia z komentarzem

Rodzice Jezusa chodzili co roku do Jerozolimy na Święto Paschy. Gdy Jezus miał lat dwanaście, udali się tam zwyczajem świątecznym. Kiedy wracali po skończonych uroczystościach, został Jezus w Jerozolimie, a tego nie zauważyli Jego rodzice. Przypuszczając, że jest w towarzystwie pątników, uszli dzień drogi i szukali Go wśród krewnych i znajomych.

Gdy Go nie znaleźli, wrócili do Jerozolimy szukając Go. Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami.

Na ten widok zdziwili się bardzo, a Jego Matka rzekła do Niego: „Synu, czemuś nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie”.

Lecz On im odpowiedział: „Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca?” Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział.

Potem poszedł z nimi i wrócił do Nazaretu; i był im poddany.

Cudza świętość nas oskarża. Często prowadzi do nienawiści. To trochę tak jak z cudzym sukcesem. Specjaliści od życia duchowego powiadają, że nie zdajemy sobie sprawy z wściekłości demona, kiedy otrzymujemy rozgrzeszenie, kiedy Bóg bez wahania przekreśla naszą przeszłość i daje nową szansę. Ta wściekłość w jakimś stopniu potrafi rodzić się w naszych sercach. Józef był święty. Będąc przekonanym, że jego żona jest w ciąży z obcym facetem, nie pozwala, by gniew i surowa sprawiedliwość zapanowały nad nim. Jak prawdziwy facet chroni swoją kobietę. A kiedy w końcu dowiaduje się, że to jednak nie obcy facet, tylko sam Bóg, dociera do niego trud i niezwykłość tej misji, jaka została Maryi powierzona. Już wie, że do końca dni nie będzie mu dane zbliżyć się do pięknej, ukochanej żony. Czy świętość Józefa jest dla mnie problemem? Co prawda czuję się przy nim jak „cienki Bolek”, ale świętość Józefa to dla mnie przede wszystkim wielka inspiracja.