Patrząc na wiarę przez pryzmat nakazów i zakazów, skazuję się na znajdowanie nie Boga, lecz siebie. Robiąc tak, w zależności od aktualnej kondycji mogę albo się sobą załamywać, albo zachwycać, co i tak prowadzi do jednego: skupienia na sobie. Wtedy już tylko krok od pytania do Boga: „Czy jesteś ze mnie wystarczająco zadowolony?”. Odpowiadałam sobie zwykle sama, że nie jest. Zatem co tu zrobić, żeby był?