Bł. Małgorzaty Ball

Przez większość swojego życia Małgorzata była szanowaną żoną burmistrza Dublina i matką dziesięciorga dzieci, z których pięcioro dożyło wieku dojrzałego, a jedno pozbawiło ją życia. I nie, wcale nie przy porodzie, co w XVI wieku byłoby normą. Walter Ball, najstarszy z jej synów, postanowił po prostu pójść w ślady ojca i zająć się polityką. Kłopot tylko w tym, że rodzina Ballów opuściła Anglię i zamieszkała w Irlandii, uciekając przed rozszerzającym swoje wpływy w królestwie anglikanizmem, którego przyjęcie Elżbieta I, uczyniła warunkiem wszelkiej politycznej kariery, a nawet życia poddanych. Walter zmienił zatem wyznanie, sięgnął po urząd burmistrza Dublina i na dowód wierności królowej zaaresztował swoją matkę, Małgorzatę Ball, która jako zadeklarowana katoliczka i osoba wpływowa udzielała w swoim domu schronienia biskupom i kapłanom opuszczającym Anglię. Ponieważ w chwili uwięzienia miała 65 lat i daleko posunięty artretyzm, do lochu została zaniesiona na noszach. Spędziła w nim ostatnie 4 lata swego życia – w ciemności, chłodzie i nieustannej wilgoci. Mogła opuścić to miejsce w każdej chwili, gdyby tylko uznała królową za głowę Kościoła, a anglikanizm za swoją wiarę. Małgorzata Ball odmówiła i w 1584 roku zmarła ze starości na więziennym sienniku. Z powodu swojej wytrwałości w wierze, odbiera dzisiaj chwałę nieba jako błogosławiona i jest poniekąd wzorem matczynej miłości, bo choć mogła wydziedziczyć swojego syna, który wtrącił ja do lochu, to w testamencie zostawiła mu wszystko, licząc, że się opamięta.