Św. Zygmunt Gorazdowski

Gdybyśmy mieli do wyboru przebywać w towarzystwie czystych, pachnących, zdrowych i kulturalnych ludzi, albo dzielić przestrzeń z istotami brudnymi, cuchnącymi, chorymi i nieprzyjaznymi, to co byśmy wybrali? To oczywiste. Dlatego my wciąż z mozołem postępujemy na naszej drodze do świętości, a on chwałę nieba już osiągnął. Osiągnął, bo zobaczył w dziadach, jak mawiano o biedakach i żebrakach we Lwowie, Chrystusa. Ale nie upadajmy na duchu, zanim Zygmunt Gorazdowski stał się "księdzem dziadów" i świętym Kościoła, wcześniej musiał przejść przemianę. Był w końcu ziemianinem z połowy XIX wieku o szlacheckich korzeniach. Owszem, jak przystało na czasy i swoją pozycję, był także społecznikiem, ale to wciąż nie to samo, co żyć pośród tych, których wszyscy odrzucili. Do tego potrzebne było zamknięcie oczu na to, co widziane po ludzku i otworzenie serca na miłość Boga. Tak oto Zygmunt Gorazdowski trafia do lwowskiej katedry, gdzie w 1871 roku otrzymuje święcenia kapłańskie, a gdy z niej wychodzi staje przed nim ogrom duszpasterskiej pracy, by w żadnym człowieku w potrzebie nie przegapić Boga. Tanie kuchnie ludowe, internaty, szkoły, parafialne stowarzyszenia dobroczynne, codzienna prasa, Zakład Dzieciątka Jezus, Towarzystwo Opieki nad Niemowlętami, wspólnota sióstr józefitek. To pół wieku pracy ks. Zygmunta Gorazdowskiego, który w roku 1920 w końcu udał się tam, gdzie wszyscy zmierzamy – do nieba. Żeby tam dotrzeć – zdaje się podpowiadać dzisiejszy patron - zamknijmy oczy i patrzmy sercem.